Daewoo and you! And some Nieje Shu Shu

Even een moment van paginastilte, wat niet wil zeggen dat hier niets gebeurd is. Want er gebeurt heel wat in IJsland! (dat ene schaap is nog steeds wereldnieuws met het nieuwe format design scheren)

Zoals al gezegd: ik heb bezoek gehad. Jochei!
Ilja en Joris, twee fellow strakzakkers hebben me 5 dagen lang gepest, geplaagd, geambeteerd. Kortom, ik voelde me weer even in België.
Gids spelen lukt me wonderwel. Elke spotbare waterval, geiser en elf is gespot. Magen werden gevuld. En ik kon, na een moeizaam begin, mijn pseudo-Nederlands weer eens van de tong laten rollen.
Which was nice.
Elke ochtend ontbijt op bed (koffie: Joris! Ei: ik vermoed Ilja) om het nachtelijke gesnurk en het onverstaanbare gebrabbel in een mij onbekende taal goed te maken. Mijn slaap heeft er onder geleden, mijn humeur niet.
Merci kerels!

Konichiwa!

Na de obligate pitstop aan The Blue Lagoon om de spreekwoordelijke batterijen op te laden, een tocht langs de zogenaamde Golden Circle (Alðing, Geysir en Gulfoss, of vrij vertaald: een plateauke waar ooit eens vergaderd werd, een ontplofte boiler en een wildwaterbaan) en een verkenning van de streek met ondergrondse vulkaangrotten met ijs (obligate Gollemfoto's), meer watervallen (Ilja toont dat hij het klauteren, klimmen en net niet vallen niet verleerd is) en wat stoomaflatende rioleringen, een minder fijne ervaring.
Mijn Daewoo (jawel, MIJN, ik ben nog steeds de fiere Karmeister van dit spuuglelijke doch fotogenieke monster) had last van vochtverlies. Een olievlek een natuurramp waardig (waar zijn Greenpeace, Michel VDB en een collectief kraalharige andersglobalisten als je ze nodig hebt?) ontsprong op behoorlijk natuurlijke wijze ter hoogte van MIJN Daewoo.
Om al meteen de ongeruste medemens gerust te stellen: ik ben niet verantwoordelijk. Mijn non-agressieve bommarijstijl heeft hier namelijk al hoge ogen gegooid (who is driving? Joeri? Yes, we will join you!). Een van de Tsjechen achtte de tijd rijp MIJN Daewoo eens Top Geargewijs in de arena te smijten. Op gravel rijden gaat lekker, maar kuilen die plots uit het niets opduiken (de sneaky bastards!) zijn er te veel aan.
Soit, we hebben al een vervangwagen (een Toyotaaahahaha!)en ik moet niks betalen, dus de spongebob er over.

Omdat MIJN auto dus buiten gebruik was (en ik ook wel een beetje les en werk had) hebben Joris en Ilja dan maar even een vulkaantje beklommen en wat gaan spetteren aan het plaatselijk meertje. Toch even opmerken dat lezen onder de andere Erasmusstudenten als een uitzonderlijk intellectuele bezigheid beschouwd wordt. De vraag die me nu nog steeds gesteld wordt, is dan ook:
"Do all Belgians carry books with them the whole time?"
Yes. Yes, we do. We are smart. And funny, Very funny. And we eat french fries. Only french fries.

De laatste volledige dag werd opgevuld met rondhangen op de campus (voor de goede Jorisverstaander:er was gratis koffie. Koffie! Gratis!) en een bezoekje aan Reykjavik.
De hoofdstad valt samen te vatten in de volgende bezoekersquote: "Welke drie steden zouden er zeker staan in uwen top drie van lelijkste hoofdsteden? Buiten dan die een kaptgeschoten stad."
Een bezoekje aan het nachtleven (een Joris in een natuurlijke habitat? Zei daar iemand koffiebar?) dat eerder kortstondig was, werd wijselijk opgevolgd door het ritje naar Keflavik, de luchthaven. Ach, dan ook maar even langs The Blue Lagoon rijden. Even naar de camera wuiven vriendelijke securitymeneer!
En dan zat het er op. Beide strakzakkers werden behoorlijk in één stuk gedropt aan hun ijzeren vogel waarna ik met alle vensters open, radio op volle bak en een wannabe Golden Power als gezelschap weer naar Bifröst mocht tuffen.

Ook wel even er op wijzen dat de culinaire vaardigheden van beide heren er ietwat op vooruit zijn gegaan. Ik heb geen bloedspuitende vleeswonden bij het hanteren van messen gezien, zelfs geen tranende oogjes bij het pellen van een ui. Doe zo verder jongens!

Tis ni omdak wijs da ge moet kijken hee!

Back to business as usual dan maar.
Een prulopdrachtje hier, een presentatietje daar, wat verveling ergens anders...Jajaja, het leven is me wat als Erasmusser!
Een zelfopgelegd rustig plannenloos weekendje heeft me wel deugd gedaan. Terwijl de andere Skiptinemi besloten om collectief als een bende Hutu's achter een bende schapen te jagen als waren het Tutsi's met TUTSI written all over their wollige face, besloot ik eens een lazy Saturday door te maken. De eerste! En of ik er van genoten heb! Uitslapen, koffietje, twee minuten poging doen om de weekendkrant te lezen om pas na 1 min en 59 seconden tot de ontdekking te komen dat het in het IJslands is (en de krant van vorige week, maar dat terzijde):GEWALDIG!
Een resem werkjes af kunnen werken, als een braaf studentje deftig kunnen beginnen aan mijn Research Project over elfjes etc. Jajaja, het leven is me wat als Erasmusser!

Beter. Best. Bonus!

Wat staat er dan nog op het programma?
Dit weekend een trip naar de Westman Islands, een gebied dat ondergelopen is met dat rode hete spul en waar hier en daar nog daken komen piepen. Pompei, maar dan minder warm (nu toch).
Dat zal een van de laatste echte uitstappen worden, omdat het weer hier nu wel heel erg snel slechter begint te worden. Vriezen, vriezen, koud, koud, wind, wind. En dan dat zonnetje dat doet alsof het staat te branden aan de horizon. Niks van aan! Niet geloven, leugenachtig wezen die zon, zoals ik gisteren nog heb mogen ervaren. Het plan was om eens even snel naar Piggy Bonus te gaan, de plaatselijke Aldivariant, voor het noodzakelijke mondvulsel.
Heen ging lekker, terug was een ander paar mouwen. Plots een doefdoefdoefgeluid, wat bleek te wijzen op een lekke band. Een olielek en een luchtlek in minder dan een week. het zit me mee! Gelukkig viel ook hier me weer niks te verwijten en was het nodige materiaal aanwezig om Formule 1 pitstoppatsers te doen blozen. Dacht ik. Met een band alleen kan je niet veel beginnen, zo blijkt. Schijnbaar heb je ook zo een omhoogdoeding nodig, wat dus op onverklaarbare wijze uit de auto verdwenen was. Ondertussen stond ik lekker te bevriezen (jawel, de diepvriesrayon van het Lijmraam is er niks tegen!). Ik was namelijk zo dapper geweest om voor de allereerste keer zonder jas de deur uit te gaan (het lichaam harden, weet u wel).
Om een lang verhaal kort te maken, ondanks niet meewerkende lavastenen (Lavastones are not trustworthy!) en dankzij een meewerkende Jeeper waren we na een pitstop van slechts 45 minuten alweer richting "home" aan het bollen.
Koffie!!! Was!! Nodig!

Deze keer sluit ik niet af, maar laat ik de eer aan mijn bezoekers om hun taalkunsten tentoon te spreiden. Tak! (en wat zeggen we dan, jongens?)

Wat mag u volgende week verwachten?
Walvisvlees!
Westman Islands!
En, euhm... tenenlezen!

Smell ya'll later!

ps: de foto's sinds de vorige post kan u hier vinden.
Kodak Ilja
Kodak Joeri