Jawel!

Was ik bijna vergeten te posten wáárom ik in godsnáám naar Ijsland ben gekomen ;-)

Gleðileg Jól!*

Lap, communiezieltje bezoedeld! Maar ik kan verzachtende omstandigheden inroepen: *steekt een heel verhaal af over laptops die de geest geven, crashende harde platen, deadlines en netjes dada zeggen aan iedereen*
Zo, mijn persoonlijke zieleheil is gered!

Mijn (hoogstwaarschijnlijk) laatstje post hier. Dinsdagavond, 21.47 PM, plaatselijke tijd en ik ben de enige skiptinemi die nog overblijft in het gebouw waar ik 4 maanden lang door heb liggen dartelen met de gracieuse bevalligheid van een zwangere gazelle.
4 maanden zijn voorbij en dan mag er al eens retrospectisch teruggeblikt worden, denk ik bij mezelf. Zet u er voor, haal een koffietje, pintje of een watertje. Ik doe hetzelfde en zwier nog even mijn folder met kerstliedjes op.

Zoals beloofd eerst even een tweetal weken terug in de tijd: de trip naar Vik, in het uiterste Zuiden van Ijsland.
's Ochtends (waar moet in hemelsnaam dat weglatingsteken nu weer?) rond een uur of 6 mocht ik fris en welgemutst het stuur pakken van mijn metalen monster om naar die steen in het water te gaan kijken. Allemaal goed en wel, tegen een uur of elf komen we aan op onze eerste site-seeing-spot: een vulkaan of iets dergelijks met daarin wat ijs. Lekker wat op de bek gaan, pirouettes draaien en kijken naar de zon die opkomt. Om even later al weer beginnen onder te gaan, Ja, zon, dat moeten ze hier net als groenten en vlees importeren!
Door naar de volgende must see plek: een half bevroren waterval. Scenario idem: Op de bek gaan, pirouette draaien en verder sjezen, Tot de Nissan blijkbaar een bizar geluid begint te maken ergens aan het rechtervoorwiel. Geen probleem: iedereen behalve de twee Karmeisters uit die Nissan en rustig tuffen naar het dichtstbijzijnde dorpje (populatie: 40) tegen 40 per uur.
Daar aankomen en ontdekken dat de garagist een drinkgelag aan het houden is en dus niks kan doen aan de auto en het irritante geluid.
Wat besluit een Joeri dan? Wel, het stuur wordt overgenomen door mezelve en we gaan voor de "alles of niks" onder het motto "ik ben die kakproblemen met die voituren kotsbeu" en "ze hadden ons verdomme nen deftige otto moeten geven". Volle gas voor ne kilometer of tien (120 rijden op Ijslandse wegen is een ervaring op zich) en wonder boven wonder: het geluid bleek verdwenen.
Altijd al geweten dat er een DDT in mij verscholen zit.

Op zoek naar de jeugdherberg die in the middle of nowhere blijkt te liggen aan een meer dat niet te zien is door het onaanwezig zijn van natuurlijk én kunstmatig licht. Bon, beddeke in (eerst improviseren met spaghetti en een bouilloblokske voor het avondmaal!) om de volgende ochtend de verloren tripsticktijd in te halen.
10.30: vertrekken en nog steeds geen hand voor mijn ogen te zien. Kan er iemand aub eens kijken of de plombs wel allemaal marcheren?

Triptriptrip naar de plaats waar een deel James Bond films zijn opgenomen: tijd om dat "aai taak wif a sjik in maai bakkes"accent boven te halen en onder veelvulidge ooh's en aah's te turen naar blauwe ijsblokjes in een stukje zee. Pretty impressive!
Maar dus, geen steen in de zee wegens te weinig tijd en te donker (alweer) en weer naar Bifröst.
Erg beknopt, maar ik denk dat de fotos voor zich spreken!

En as ge goe kijkt, kunt ge linksvanonder den Taaitenik zien!

Enzo komen we dan aan bij de laatste volledige week. Ik háát alles wat te maken heeft met afscheid nemen, maar hier kon ik er niet onderuit: afscheidsdiner op kosten van de school. Een soortement van french cuisine (erg weinig dus) gevolgd door een speech hier en daar, foto's en bij sommige mensen ook wat traantjes.
Maar kom, laat dat de pret niet vergallen. Als er treurnis is, is het tijd voor...KARAOKE! Karaoke op big screen, met gigantische speakers is een aanrader om iedereen weer aan het lachen te krijgen, zeker als ondergetekende een Beeg Gees medly ten beste geeft met de vocale steun van de andere Nederlandstalige skiptinemi. Dolle pret!
De nacht werd afgesloten met een bezoekje aan een bar in de buurt (behoorlijk prettig, in de sneeuw naar een feestje wandelen, zeker als er af en toe wat mensen onderuit gaan).
Daar werden de deuren jammer genoeg ook al vrij snel gesloten, maar niet voordat ik aan de praat was geraakt met een Ijslander die er prat op ging een tiental jaar geleden voetbalclub Standard onder zijn hoede gehad te hebben en nu een club in Engeland aan het zoeken was. Nuja, of het waar was of niet, weet ik niet, maar iemand die zoiets zou kunnen doen, moet zwemmen in het geld, dan moet er toch wel een overpriced pint of beer afkunnen? Wat ik ook prompt voorgeschoteld heb gekregen: nee hebde, ja kunde krijgen!

Volgende dagen werden gevuld met meer afscheid nemen en voor mij paperen en ook een laatste keer naar de hot tub trekken met de Tsjechen en de Duitssprekende Wehrmacht. Foto's spreken ook weer voor zich, maar ik kan u wel al vertellen dat aluminiumfolie bootjes wel degelijk blijven drijven en ook mooie hoedjes zijn!

Het was aan mij om René naar de luchthaven te voeren (natuurlijk met mijn Peugeotke). Behoorlijk zwaar moment vond ik zelf: dagdagdag zeggen aan mensen waarmee je vier maanden lang lief en leed hebt gedeeld is niet meteen leuk. Maar gelukkig is er het zevenjarenplan...Maar dat leg ik wel eens uit aan geinteresseerden thuis (en weer vind ik dat knopke niet waarmee ge zo twee puntjes op een letter kunt zetten!)
Teruggekeerd op Bifröst (daar is ie!(maar te lui om terug te keren naar bovenstaande zin)) baaibaaizwaaizwaai aan de Tsjechen. Als u ooit een gigantische Tsjechische kerel met armen waar mijn hele lijf alleen al 4 keer in kan met rode ogen en bibberende stem had willen zien en horen, dan bent u te laat!

En zo zit ik hier dan quasi alleen op mijn kamertje. Kuisen, inpakken en dan maar wachten tot ook ik op mijn terorristenvrij maar polencrowded vliegtuig mag stappen...en dan, dan ben ik...nog niet thuis! Want, aha, ik kom aan in Frankfurt en mag dus eerst in het gezelschap van de oudere versie van mezelf waarvan ik de jongere versie ben naar het liederlijke leven in Linter bollen! Ik kijk er naar uit.

Maar toch: ik ga het hier missen.
Ja, het is hier schandalig duur! Ja, er zijn veel minpunten aan dit land dat 50 jaar geleden nog niet eens aan de kuiten kwam van onze Westerse wereld op het gebied van ons (zogenaamd) beschavingsniveau.
Ja, het is beter viseter te zijn dan carnivoor (zeg je piscivoor voor viseter?) hier. Ja, je moet kunnen tegen *snirfl*geluiden. Ja, IJslanders zijn soms behoorlijk chauvinistisch en pseudo-tolerant.

Maar ook, IJslanders zijn doodeerlijke en enorm actieve mensen.
IJslanders zijn enorm behulpzaam als ze een keer door hebben wat je wil.
IJslanders zouden hun been afkappen om iemand te helpen als het nodig mocht zijn.
IJslanders zitten dagelijks in de meest imponerende elfennatuur die ik ook heb mogen aanschouwen en waarschijnlijk zal aanschouwen.
Ijslanders hebben het lekkerste water, uit de kraan!
IJslanders hebben geweldige hot tubs, overal!
IJslanders hebben sneeuw! En gletsjers! En vulkanen! En loslopende paardjes!
Ijslanders hebben monsterjeeps!
Ijslanders hebben schapenwollen truien!
Ijslanders hebben walvissen (nu toch nog)!
Ijslanders eten rotte haai!
Ijslanders zijn geobsedeerd door Kerstmis!
Ijslanders hebben dertien (13!) kerstmannen!
IJslanders hebben Kerstbier!
Ijslanders hebben bijna overal gratis koffie!
Ijslanders hebben lekkere hot dogs!

Maar ik ben een Belg, en zoals een Nederlands bandje ooit al zong (met het risico afgeknald te worden als zijnde een emo-kikker, waar ik me even geen ene reet van ga aantrekken!):

"Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Duitsland
'k Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Chili
'k Kan niet naar Chili, daar doen ze zo eng

'k Wil niet wonen in Koeweit, want Koeweit dat is me te heet
En wat Amerika betreft, dat land bestaat niet echt

Waar kan ik heen?
Ik wil niet naar Noord-Ierland
Niet naar Noord-Ierland, daar gaat alles stuk

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar China
'k Wil niet naar China, dat is me te druk

'k Wil niet wonen in Schotland, want Schotland daar is 't me te nat
En de USSR, dat gaat me net te ver

Is er leven op pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Is er leven op pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Cuba
'k Wil niet naar Cuba, dat is me te zoet

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Polen
'k Wil niet naar Polen, daar gaat 't te goed

Ik wil niet wonen in Ijsland want Ijsland dat is me te koud**
En ik wil weg uit Nederland, want hier krijg ik het benauwd

Is er leven op Pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Is er leven op Pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht

Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
'k Heb getwijfeld over België

Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
'k Heb getwijfeld over België

België!
België!
België!
België!"

(met dank aan René om me er even aan te herinneren)


Ik spreek u allemaal graag weer in levende lijve!!!

Joeri "Bángsi" Etienneson

Skiptinemar Tours 2006

ps: foto's kan u vinden hier, hier, hier en hier!

*Merry Christmas
**Ik vind die kou leuk, dus ik kom terug!

De heer zij geprezen...

U heeft weer wat te lezen!

Vroemvroem vroaaar en brumbrumbrum.

Karmeister Joeri heeft een nieuwe auto onder zijn kont geschoven gekregen!
Daewoo Nieje shu shu heeft besloten er het oliepeiltje bij neer te leggen, wat resulteert in een blitse kar voor skiptinemi Joeri ( en ook wat andere aanhangsels).

Volgende kar die aan stukken gevlamd mag worden: wonderblik met vier wielen en een cd-speler Rudy. Jawel, een vetgeile Peugeot 206 met *vul hier een heleboel technische prietpraat in* én verwarmde kuipzeteltjes. En een aluminium tankdop! ALUMINIUM!
Hij is ondertussen al ingezegend en de brede spijkerbanden houden me lekker op de weg, zelfs als er een Hollander per ongeluk aan de handrem gaat hangen omdat ie ook eens het zetelverwarmingsknopje wil uittesten…*

Der Rudy = Das Monster

Wat ook positief is, is de negatieve houding van mijn lichaamseigen massa. Velen onder u zullen wel al gemerkt hebben voor mijn vertrek dat mijn zachte persoonlijke airbag nu en dan eens de neiging had wat te neigen naar een iets meer geprononceerde houding. Wel nu, I beat the bastard!
Afgelopen dinsdag tijdens een bezoekje aan het plaatselijke zwembad (waarover verder meer, er staan u nog meer verrassingen te wachten!) ontdekte een snoodaard een weegschaal. Met schrik in het hart en een ingetrokken penske ging ik met de ogen dicht op het onding staan.

Zie points of zie Icelandic dzjurrie: 73 kilogram, droog (buiten die natte zwembroek dan) aan de haak. Dat is maar liefst een verschil van 7,5 kilo in vergelijking met mijn pre-vertrek passage aan het weeggedoe.

Dus, Weight Watchers aller landen: verenigt u! Smijt weg die thee-, koffie-, eetlepels en andere maatbekers. Laat die punten voor wat ze zijn! Breng een bezoek aan Ijsland en het totale gebrek aan copieuze maaltijden zal u piloteren naar een nieuw dieptepunt (of hoogtepunt, al naargelang the point of view).

Dat zwembad is vanaf die bewuste dinsdagavond ook berucht om een andere reden: Joeri is er in geslaagd om voor de allereerste maal in zijn leven meer dan drie baantjes na elkaar af te leggen. En niet zomaar vier, vijf of zes. Neen: de volle 16. Astemblieft!
Wie bleit er nu nog om Ian Thorpe als er een volbloed Joeri aan het firmament der rolmopsvlinderbaksteenslagigen prijkt! Ik alvast niet…

Conclusie: ik sta zo strak als een Bambi aan het spit. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren eer die smakelijke kilo’s er weer aan komen vliegen eens ik weer gezonde boerenkost voor mijn neus gezwierd krijg.

Een kleurplaat voor de "kinders"

Misschien vraagt er iemand onder u zich wel af waarom het weer zo lang geduurd heeft eer u weer uw ogen heeft mogen laten dwalen over dit virtuele tweewekelijks boekje annex “jawel, ik leef nog”blogje. Wel, het is hier niet bepaald indrukwekkend spannend geweest. Maar druk, druk! Maar niet spannend. Niet spannend.

Onderstaand relaas is dan ook enkel aan te raden indien u de koppen koffie en lucifers aka ooglidophouders in de buurt hebt liggen.

Naast erg veel heen en weer crossen tussen een behoorlijk saaie paper, presentatie of andere vrij betuttelende opdracht, mocht ik ook het genoegen smaken elke ochtend het wekkermonster te trotseren om fluks naar de les te huppelen.

Strategy and Change Management heeft voor mij geen geheimen meer (althans dat hoop ik toch, de punten van het examen zijn nog onbekend). Nu zit ik elke dag vol spanning en een en al oor met open mond te luisteren naar een andere les in het Engels. Engels, als ik me niet vergis. De lerares loopt over van de hippie-achtige spirituele businessinzichten die ik mezelf eigen moet maken door er los over te gaan met zeveren. Verbeteren van haar uitspraakkunsten is jammer genoeg geen optie. De mijne worden trouwens ook niet verbeterd. Hoor ik daar het onderwijzende personeel onder u de woorden arrogantie en wijsneuzerigheid prevelen? Best mogelijk, maar enkel als ik gelijk heb. Ha!

Maar goed, de dame slaagt er wel in met de meest fantastische en orginele opdrachten op de proppen te komen (i-roooony!) waardoor ik hier even een presentatie over frieten in elkaar geknutseld heb: “Do you want fries with that?” Ja, een idiote opdracht geven waar meer tijd in kruipt dan het waard is en het onderwerp vrij laten? Dat is er om vragen denk ik dan! Andere onderwerpen die morgen aan bod zullen komen (zo heb ik opgevangen in de wandelgangen): “Flappie, mijn konijntje”, “Sheep are bèèèd” en “Drummen, of hoe mijn ouders het leven zuur maken”. Om maar even te duiden dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

IK kijk er alvast naar uit!

Pseudo-anarchie met kwak mayonaise

Verder hebben we ook nog het verjaardagsfeestje van de Poolse Duitser/ Duitse Pool der Guido achter de rug, wat op zijn zachtst gezegd erg rustig was tot een zekere Hongaar besloot de vlam in de pijp te steken. REVOLUTIE (daar zijn ze goed in eh). Meneer was even erg pissig omdat zijn naam niet op een kaartje stond. Boehoehoe, knutsel dan zelf iets in elkaar he *censuur*. Omdat ie zich nogal kinderachtig en onbeleefd gedroeg heb ik hem de dag erna even bij me in de kamer geroepen om hem de levieten te lezen. Nu is ie weer zo mak als een vermomd schapenpoedeltje. Ja, ik zou een goeie papa zijn!

Deze week mag ik me verder bezig houden met mijn Research Paper vol te brabbelen. Schrijven over een onderwerp waar je hoegenaamd geen interesse (meer) in hebt: het is eens iets anders! Maar dat komt ook wel goed, of zoals ze hier zeggen: dat zit wel Snorri! (wat ben ik me er toch eentje, he!)

Dit weekend ga ik rallygewijs naar het Zuiden sjezen om daar naar een steen in de oceaan te kijken. Jawel, een steen in de oceaan. U leest dat goed. Steen. Oceaan. Spannend!!

Een verslag met denderende en heroische foto’s volgt volgende week. Dat beloof ik u (wederom) op mijn communiezieltje.

Bon, u mag die oogophoudertjes weer weg steken tot een volgende keer.

We gaan er deze keer uit met iets dat hopelijk NIET op het Kerstmenu staat als ik weer thuis ben (nog 14 dagen trouwens!). Smakelijk!

* Heeft ie niet echt gedaan hoor, al zie ik hem er wel toe in staat, onze Renate...

Bestur Kveðju

Wij zijn de frigo(box)toeristen!

En zo zitten we al aan half november. Dagen worden korter en korter, nachten met de minuut langer. Temperaturen durven hier al eens geniepig tot ver onder het nulpunt te gaan (nu zaterdag wordt er min 18 verwacht, dit wordt geschreven in mijn volautomatische frigo bij een buitentemperatuur van min 7) en sneeuw valt er nu en dan eens met bakken uit de lucht.

Welkom in Ijsland!

Boulie!

Ik heb al mogen ondervinden dat opstaan als het nog pikkedonker is behoorlijk moeilijk is. Mijn snoozefunctie draait overuren en als ik dan uiteindelijk mijn wallen opgerold heb en uit bed gesjaffeld ben, blijkt het al half tien te zijn, terwijl mijn bio-ritmisch klokje me absoluut wil laten geloven dat het nog maar vijf uur is.

Prettig is anders, maar de combinatie van wekker op wandelafstand en neusophalende já-roepende Ijslanders in de gang, zorgt er toch voor dat ik langzaamaan gewoon word aan opstaan in het donker.

Elke dag snoept iets of iemand een minuutje of 7-8 van de dag af, waardoor ik binnen enkele weken ons zonnetje pas zal mogen aanschouwen ergens tussen 10 en half vier. Jochei!

Wat dan weer wel leuk is, is de kou. Op voorwaarde dat de verwarming in je kamer werkt natuurlijk: door een worsteling op leven en dood met mijn bureaustoel heb ik het draaiknopje van mijn geliefkoosde voetensteun naar de verdoemmenis geholpen. Resultaat: mijn verwarming staat nu ergens geblokkeerd tussen het drietje en het viertje. Misschien toch eens vragen of het niet gefixed kan worden…alhoewel, die opwarming van de aarde kan hier nog wel een duwtje in de rug gebruiken.

Ander Ijslands fenomeen dat toch wel mag omschreven worden al behoorlijk “mooi” is het Noorderlicht. Ik had het al enkele keren gezien in een iets lichtere vorm, maar gisteren tijdens een avondlijk tochtje met the good ol’ Nissan (de Tsjechen hebben blijkbaar besloten de Daewoo te confisqueren/ confiskeren/ konfiskeren/ in beslag genomen wat me eerlijk gezegd minder doet dan een dode mus aan een onbeweeglijk touwtje voor een kitten aangezien ie toch helemaal naar de kl*ten gereden is) datzelfde Noorderlicht in volle glorie mogen aanschouwen. Swoesj van links naar rechts, alle tekenen van groen zijn en op een bepaald moment zelfs mijn initialen erin gezien! Ik denk dat het hele arsenaal aan pre-historische Ijslandse goden een boontje voor me heeft. Ofwel was het gewoon het teveel aan zuurstof dat via een lekker windje van 25 meter per seconde rechtstreeks naar mijn neus omhoog gejaagd werd.

Groen, groen ogen zo groen!

Dus, dagen worden korter, nachten langer en de vraag die me dan bezighoudt is: een mens is op zijn grootst s’ochtends. Moet ik mezelf dan meten als ik net uit ben kom? Mijn lichaam denkt dan namelijk nog dat het dan nacht is. Ben ik dan op mijn grootst of moet ik wachten tot de zon opkomt? Of werkt dat dan niet meer omdat ik zoals eerder gezegd dan al wat rondgesjaffeld heb met mn eerste koffie van de dag?

U merkt het: ook hier heb ik hoofdpijnbezorgende kopzorgen. Specialisten ter zake: een antwoord graag. Onderstaande foto om even het lengteverschil met de gemiddelde Ijslander duidelijk te maken.

David en Goliath

Een andere oppervlakkige kopzorg zijn de examens hier. Alhoewel, blijkbaar valt het op het eerste zicht nogal mee. Mijn eerste is al achter de rug en liep behoorlijk vlotjes. Toch al eentje waarvoor ik niet zal moeten terugkomen. Er volgen er nog, eeuhm, ik denk een viertal. Of was het nu vijf. Ach, ik laat me verrassen. Altijd leuk.

Vorige week had ik het privilege getuige te mogen zijn van R-day, the Third Edition. Onze Flying Dutchman (pass the Dutchie on the left-hand side) werd een grote jongen (21 al!) en gaf een spetterend feestje. Hier werd duidelijk dat sommige mensen naast de spreekwoordelijk grote teut, ook wel eens last kunnen krijgen van Emmeritis, Duwitis en Reageertnieensmeeritis door het consumeren van een glaasje geestrijk vocht. Ondergetekende behield het overzicht, observeerde, analyseerde en corrumpeerde...

Maar bon, leuk feestje, fijne mensen over het algemeen en het afsluiten in de hottub na wat geklauter over een omheining en omkleden bij een temperatuur van min 5 maakte het enkel leuker!*

Bij deze nog eens: Heppie Beurtdeej René! Da ge der nog veul meugt meugen!

U vraagt, wij draaien!

Ander nieuws van het Bi-fröstfront (bijna had hier Bi-frönt gestaan, wat wel geapprecieerd zou worden door de holebi-adepten onder u, maar voor u begint te dromen: helaas!) is tevens ook wereldnieuws in Ijsland. Ik heb het niet over walvissen (boring beasts), stijlscherenkampioenschap bij schapen (winnaar drie jaar op rij reeds: Snorri Razerbladisson) of een pony die plots een verre achterneef van Darco blijkt te zijn.
Neen, de rector had, zoals algemeen geweten was op de hele campus, een gezellig langdurend onderonsje met een van de studentes. Het nieuws werd gelekt aan de media (een jaloerse bok? een dronken Ijslander? Een Nederlander die doodleuk aan het meisje in kwestie vraagt hoe het nu zit met die rector (ik kijk niet naar jou René)).
Afin, blijkt dat meneer in een netelige situatie verzeild is geraakt (think Bill en Monica) en dit nu een hot topic is in Ijsland. Zo zijn ze wel: iedereen mag wedlock kinderen hebben á volonté, drie liefjes er op nahouden en bij elk van hen kindjes maken zonder dat iemand er ook maar van opkijkt (leuke toestanden bij familiefeesten me dunkt. Bij wie brengen we Kerst dit jaar door. Halfpapa 1, 2 of 3?) maar zodra het ook maar ruikt naar mogelijke imagobeschadiging van de universiteit is het kot te klein. Ik zou zeggen: doe maar es goe zot...

Maar dus, 16 november al. Je zou zeggen dat de tijd vliegt. Jæjæ...*haalt neus op* *snirf* *burps* Binnen dik maandje zit ik al weer thuis tussen mijn hondjes en andere aanverwante aanhangsels enzoverder...*vul hier gewenste vooruitblik in met bijpassende flashback want daar ga ik hier (nog) niet aan meedoen.*

Eventjes de mouwen opstropen, die exaampjes door mijn hersenmolen halen (concentratie is mij nog steeds onbekend) en nog doen wat er ook maar te doen valt hier: het er van nemen dus als het ware.

Het was fijn u weer eens gesproken te hebben. Tot de volgende.

Kveðja

*Nog leuker is dat ik er géén snotterende snufferd aan heb overgehouden. Mijn immuunsysteem staat strak!

Ps: Och ja, een afsluitertje. Een linkje naar hoe Ijsland er vanuit de lucht uitziet, Sateliet enzo. Voor degenen die willen zoeken:Bi-frost ligt ongeveer op latitude 64° 32' 10.4616" longitude-21° 55' 45.1443"

Pps: foto’s staan hier en hier en misschien ook hier (indien de links nog niet werken, geef me even wat tijd aub, mijn pc is waarschijnlijk weer maar eens gecrashed tijdens het uploaden. En anders had ik gewoon even geen tijd en zal u later even moeten terugkomen :-))

UPDATE: en de rector heeft ontslag genomen: "Í dag, 16. nóvember 2006, hefur stjórn Háskólans á Bifröst borist uppsögn Runólfs Ágústssonar, rektors frá 1. desember næstkomandi."

Sorry...

ik ben aan het blokken: morgen (maandag) mijn allereerste examen op vreemde bodem. Spannend. Staat op het menu: een persoonlijk face-to-face-blablabla-moment met Inga Björg over International Commercial Law en andere interessante aanhangsels.

Ik beloof op mijn communiezieltje snel weer werk te maken van een virtuele postduif.

Poging tot concentratie-opwekkende groet,

Joeri

Het lekkerste van de donut is het gaatje!

Hier zijn we weer eens. Een tikje later dan verwacht door een volgepropte agenda, hopen werk en technische pc-probleempjes (alles is weer in orde nu, ik ben nog niet afgekickt, dank u).

Wat heb ik zoal uitgevreten de laatste twee weken?
Om het even kort samen te vatten: schooluitstapjes, Reykjavikuitstapjes, monsterlijke uitstapjes en walvissen.

Laten we van wal steken met de educatieve noot in dit liederlijke stukje. Ons Fryda had het geweldige plan opgevat ons allemaal mee te nemen op een uitstapje naar een historische plaats: Reykholt. Jaja, Reykholt. U allen welbekend als de laatste ademuitblaasplaats van Snorri Sturlurson, de grootste en meest erudiete Ijslander of them all. Omdat meneer daar de basis legde van wat Ijsland zou worden (een verzameling van stenen, schapen en hier en daar wat broebelbaden) en hij daar fijntjes in flinterdunne schijfjes gesneden werd door niet zo Snorriminded (die naam ook...) gepeupel in zijn...jawel, broebelbad. Mooimooi! Boeiend! Zou het kunnen zijn, ware het niet dat Fryda het weer nodig vond de gids de hele tijd te onderbreken met haar astrante geneuzel. Fijnfijn. De neiging was behoorlijk tot zeer groot de vrij originele methode van Snorri-extermination toe te passen op onze geliefde begeleidster. Maar hup, de auto in en op naar een museum over de stichting van Ijsland. Vrij tot zeer interessant, ware het niet dat we alles daar ook al gehoord hadden. Misschien was het leuker geweest indien we eerst dit alles bezocht hadden en Fryda ons dan de oren van de kop gezaagd had met haar weetjes. Nu was het allemaal voorgekauwde koek.

Paziurek,cia kamera!

Maar goed, voor ik hier helemaal in een tirade ga uitbarsten, over naar wat vrolijker materiaal.
Reykjavik werd (nogmaals) bezocht. En langzaamaan moet ik mijn mening over de lelijkste hoofdstad ter wereld gaan herbekijken (jawel, ook ik kan van mening veranderen!). Was het door het koude weer (minustemperaturen), de gezellige drukte (Iceland Airwaves, een soortement van festival), het leren kennen van de stad of gewoon ik die oud en minder zwart-wit wordt? Wie zal het zeggen, feit was dat ik, die niet meteen een voorstander is van de verplichte kerstsfeer, hohoho en tsjingelingeling, spontaan “kling klokjes klingelingeling” begon te hummen. Na een pseudogezellige en warmingeduffelde trektocht door de stad werd er besloten het nachtleven nog eens te verkennen. Gezellig druk, nu dit keer geen geduw en bouncers die alle begrip hebben voor het niks begrijpen en je dus makkelijk binnenlaten...Wegens logistieke problemen werden Egle (Litouwse dame) en ik verplicht van de Daewoo (ik ben nog steeds Karmeister!) een jeugdherberg te maken. Wakkerworden na een aantal uurtjes slaap wegens oorverdovend luid klapperende tanden: het is eens wat anders dan een wekker of drilboor.

Ijsbeer in winterslaap

Omdat Wolfgang, Berni’s Boyfriend, even in sneltempo alles wou zien wat Ijsland te bieden had, werd er besloten om (weer maar eens) naar de Blue Lagoon te trekken. Leukleukleuk...tot ik geconfronteerd werd met het eerste criminele feit in Ijsland ooit. Bij aankomst in de kleedkamers ontdekte ik tot mijn ontsteltenis dat mijn teergeliefde handdoek gestolen was...Deze dag zal voor eeuwig geboekstaafd worden als “ The day that the Towel took off”. Gelukkig blijven Ijslanders Ijslanders en had ik na drie minuutjes een kersverse, zachte en exclusieve Blue Lagoon handdoek om de gespierde lenden. Wat een avontuur!

Extreem fris en superwollig (mijn haar lijkt na een douche op een combinatie tussen een wollige pluizenbal en een siamese tweelingkat) stond ik klaar om een week vol werkjes en papertjes te weerstaan. Niet te veel informatie nodig hierover, buiten het feit dat een eerste ruzie een feit is. De twee Finse dames (in de skiptinemivolksmond gemoedelijk de olijke whaling genoemd) vonden het nodig niks te presteren in een groepswerkje en extreem crapuleus als ik ben, vond ik het (samen met Hollander René en Guido de Poolse Duitser of Duitse Pool) nodig hen dan ook te schrappen van het voorblad. Als blijkt dat dit mijn laatste post op deze blog was, dan zou ik graag willen laten weten dat ik mijn verzameling matchbox-autootjes aan mijn broertje wil nalaten en mijn verzameling fruitvliegjes op mijn kamer aan de strakzakkers. Dank.

Maar goed, genoeg melig gedoe. Over naar andere monsters.
Eindelijk was het zover. Het moment waarop de echte venten van de sissi’s onderscheiden worden, de kerels van de pamperboys, de ruwe bonken van de zeemzoete wiener zangerknapen. Het onbespoten pad volgen naar de top van een bonkige ijsblok. Trekken, sleuren, hijgen. Geen genade. Uitgeputte mensen worden achtergelaten (of opgegeten)...

Wij besloten het zekere voor het onzekere te nemen en namen plaats in een voorverwarmde monsterjeep: ons aller Madeliefje! Dit tuig met een onvoorstelbare hoeveelheid PK, een tank van 180 liter, plaats voor 13 personen én een kleine keuken zou ons met 44 inch banden brengen naar een gletsjer in de buurt (anderhalf uur rijden). Een beest van een bak, een lawaai als een vliegtuig dat maar niet kan opstijgen en heen en weer springen in de auto (seatbelts zijn voor woessies), rijden door rivieren, hellingen oprijden waar wandelen quasi onmogelijk is... niet te beschrijven, dus ik stel voor dat u met zijn allen een blik werpt op de foto’s. Natuurlijk was er hier en daar plaats voor wat sneeuwbalvertier (eat snow bastards!) én jawel, een eerste sneeuwman. Jammer genoeg was ik de wortel vergeten.

Afin, om een lang verhaal kort te maken: veel sneeuw, koud en nat, maar ongelooflijk plezant en het wachten meer dan waard! Ik heb mezelf beloofd ooit eens hetzelfde te doen, maar dan met sneeuwscooters.

Da gezwel? Den dokteur hé gezé dattem et ni kan wegsnije.

Wat is dat nu allemaal met die walvissen? De oplettende Laatste Nieuwslezer onder u zal al wel opgemerkt hebben dat IJsland niet zo lief is voor die zwemmende zoogdiertjes. Kritiek van uit alle hoeken en plaatsen (Amerika: damagniiiiie!), terroristische dreigingen (veel geluk daarmee Osama, probeer maar eens een plaats in IJsland te vinden waar meer dan 3 mensen tegelijk verzameld zijn met een bevolkingsdichtheid van anderhalve mens per km2) en Michel Vandenbossche lookalikes die Ijsland komen verblijden met hun tofu-aura: het houdt niet op.
IJsland is inderdaad voor de eerste keer in 21 jaar weer op commerciële walvisvaart getrokken, zoals dat dan mooi in het visjargon heet (Arrr matey!).
Iedereen staat op zijn achterpoten, want: “ze zijn toch zo lief meneer, die blauwe vinvisjes.” Wel, daar ben ik het niet mee eens. Deze toerist dokt 3000 kronur, zit vier uur op een boot heen en weer te schommelen (sorry dame met het pelsen frakske, mijn ontbijt houdt niet van madammen met een bontjas), ontwijkt ternauwernood de witte bombardementen van RAF-meeuwen (geloven moslims in reïncarnatie?) en wat krijg ik te zien: niks, nada, noppes, niente, rien de knots! Jawel, een miezerig klein walvisje dat treiterend even zijn spuitgat boven water steekt en een (laten we eerlijk wezen, behoorlijk treffende) imitatie ten beste geeft van een geiser. Neen, afknallen die walvissen!*

Daarom als afsluiter deze keer: de eerste gevangen walvis! (moeders, hou de handen voor de ogen van uw kroost tenzij u vannacht wenst op te staan om uw bleirende bengel te sussen dat het allemaal maar een nare droom was).

* met een korrel grof zout te nemen

ps: foto's 1 en foto's 2

Door de wind, door de regen...

Dwars door alles heen wist Blind Date corryfee Ingeborg al te vertellen met een dubdubdoewiedoewoedoewawende Joop Mengelmoes op de achtergrond.

En of het er dwars door heen gaat!

En toen was er geen licht...

IJsland heeft volgens mij geen last van het broekaseffect: wind, regen, KOUD!

En dan vooral op de Westman Islands , waar het overgrote deel van de Erasmustroep, me included, naartoe trok vorig weekend.

De Westman Islands is een eilandengroep bewoond door ijverige vissertjes (door de IJslanders omschreven als harder dan eender welke IJslander, en dat wil veel zeggen) waar in 1973 een vulkaan het nodig vond zijn ontbijt naar buiten te laten spuiten. Magma werd lava en dies meer.

Het gevolg is dat er nu elk jaar een hoop ramptoeristen neerstrijken om te gluren naar het reilen en zeilen in een stadje dat na de uitbarsting weer volledig from scratch werd opgebouwd.

Maar genoeg historisch gezever: al dat geneuzel kan de google-aar onder u ook opzoeken!

Blub! Ik ben een vis (met Mobutu-lippen!)

Hoe zit het hier in IJsland? Wel, behoorlijk in de sjakosj! Ik begin me lanzaamaan maar zeker meer IJslander te voelen, in de mate van het mogelijke.
Wil je iemand spreken? Gewoon effe bellen en zeggen dat je komt!
Cash geld? Wie gebruikt dat nog tegenwoordig! Inhalerend een statement bevestigen? *jauw*!
Neus ophalen in plaats van een zakdoek gebruiken? Eeuh, neen, daar doe ik nog niet aan mee!
U merkt het, een Joeri komt altijd op zijn pootjes terecht, al kan het al dan wel eens met wat gebroken teentjes en andere euveltjes zijn.

Langzaam begint de “nazomer” die ook het Belgsiche thuisfront in zijn greep houdt, naar ik verneem, dit ijsblokje te verlaten. Al is nazomer in dit geval dan wel met een behoorlijke korrel zout te nemen. Temperaturen zakken tot een graad of 4 (jasgehalte: verplicht!), de wind neemt elke dag meer en meer toe (omblaasgevaar:behoorlijk hoog) en de regenbuien zijn zo scherp date een bril geen overbodige luxe zou zijn (Waar zijn Pearl en Hans Anders als je ze nodig hebt, verdikkie!).

Ook opgemerkt deze week: de eerste sneeuwvlokjes! Ik was net te laat om het eerste op te vangen met mijn tong, want alhoewel mijn slee en wantjes al klaar stonden, besloot de sneeubui er vroegtijdig de brui aan te geven, Jammer… Maar er is me verzekerd dat er nog genoeg kansen voor Joeri-met-sneeuwman-foto’s komen! Wibby! Alleen jammer dat de worteltjes zo duur zijn, het zal er eentje zonder neus worden…

En nu ik dit laatste stukje even overlees, merk ik dat mijn Nederlands er echt op achteruit gaat. Even de foutjes er uit filteren. Verbazend hoe snel een mens zijn moedertalenknobbel kan kwijtspelen!

Over talen gesproken, echt geweldig gaat mijn IJslands er niet op vooruit. De IJslandse les die ik hier volg is vooral toegespitst op de cultuur en geschiedenis van IJsland. Elke les wordt weliswaar afgesloten met wat woordjes en zinnetjes, maar als je niet kan oefenen…
De docente, ons Fryda, begint me dan ook meer en meer te irriteren. Zij (I’m an antropoligist, you know) hoort zichzelf veel te graag bezig, wat er voor zorgt dat het ettertje in mij wel eens naar boven durft komen om irritante vragen te stellen. Tot nu toe weet ze het nog handig te omzeilen, al merkte ik afgelopen donderdag wel een barstje op in haar alwetende harnas. Het doet me een beetje denken aan “lang vervlogen tijden en discussies met ander onderwijzend personeel.” Dat wordt nog lachen…

Tien kleine Erasmussertjes.

Gelukkig zijn er voldoende vriendelijke IJslanders die willen fungeren als wandelende woordenboeken, zodat ik niet per ongeluk een potje walvissnot in mijn Piggystore boodschappenmandje pleur.

Walvis! Het is er nog steeds niet van gekomen! Ik kijk nu al enkele weken uit naar een walvissteak, al was het maar omdat het steak heet. Ik begin nu weer spontaan mijn keyboard onder te kwijlen terwijl ik denk aan een steak met champignonsausje en een bord onplatte, smakelijke frietjes. Eenieder die me postpakketgewijs het bovenstaande kan bezorgen kan rekenen op mijn eeuwige dankbaarheid en een speciale vermelding in mijn IJslandannalen! *puppy-blik*

Och ja, het tenenlezen. Wel, de Hollander (hoi Renate ;-)) hier heeft als hobby het lezen van tenen. Hoe gaat dat in zijn werk? Het slachtoffer (ik) smijt zijn poezelige, frisse voetjes (mijn 45 kan net op mijn bureau) op een verhoogje waarna de expert (René) de tenen aan een grondige analyse onderwerpt. De dikte, grootte, spanning van de tenen aan elke voet worden gemeten. Elke teen staat voor een bepaald iets (emoties, liefde, enthousiasme, …). Wat blijkt: ik ben een behoorlijk ambitieus persoon met behoorlijk hoog creativiteitsgehalte met een overvloed aan emoties die nu en dan zorgen voor een behoorlijk chaotisch verloop in mijn gedachten- en doegang. Lijkt me op het eerste zicht wel te kloppen. Personen die interesse hebben in de volledige analyse, een mailtje en u krijgt mijn volledige psychologische tenenprofiel! Ik voel trouwens mijn hongerteen elke dag groeien. *puppy-blik*

Verder zou ik ook nog wat kunnen leuteren over het verkiezingsnieuws dat me hier dankzij de “gespecialiseerde pers” bereikt heeft, maar dat laat ik over aan politologen en aanverwanten. Ik denk er het mijne van…

Om het enigszins spannend te houden (dag trippers van het eerste uur!) weet ik niet wat de volgende week me zal brengen. Dat er heel wat werk te wachten staat, is een understatement (puntjes blijven trouwens nog steeds behoorlijk lekker: presenteren en improviseren à la minute gaat ligt me duidelijk wel). Het werktempo ligt hier bij momenten behoorlijk hoog, net als het lesniveau. Afgelopen vrijdag voor het eerst trouwens een les gehad waar mijn gedachten niet afdwaalden naar sunshine, lollypops and rainbows. Een gastspreker voor European Integration in de vorm van een exminister van Buitenlandse Zaken met voldoende gevoel voor humor en een frisse kijk op een aantal EU-gerelateerde onderwerpen, zorgde voor dat tikje meer dat nodig is om…. STOP! Ok, dit kwam er een pak saaier uit dan bedoeld! Laten we het er op houden dat het een uitermate flotte les was!

Bon, in mijn zoektocht naar een mooie afsluiter voor deze week, stootte ik op volgende site,(momenteel lijkt ie effe offline te zijn, maar probeer zeker later eens opnieuw!) die ik ga gebruiken om mijn huis-, tuin- en keukenIJslands wat bij te schaven. Veel plezier er mee, mijn fantastische vis (alweer) staat op me te wachten.

Kveðja!

Ps: *puppyblik*

Pps: nieuwe foto’s

Puppy-blik