Het lekkerste van de donut is het gaatje!

Hier zijn we weer eens. Een tikje later dan verwacht door een volgepropte agenda, hopen werk en technische pc-probleempjes (alles is weer in orde nu, ik ben nog niet afgekickt, dank u).

Wat heb ik zoal uitgevreten de laatste twee weken?
Om het even kort samen te vatten: schooluitstapjes, Reykjavikuitstapjes, monsterlijke uitstapjes en walvissen.

Laten we van wal steken met de educatieve noot in dit liederlijke stukje. Ons Fryda had het geweldige plan opgevat ons allemaal mee te nemen op een uitstapje naar een historische plaats: Reykholt. Jaja, Reykholt. U allen welbekend als de laatste ademuitblaasplaats van Snorri Sturlurson, de grootste en meest erudiete Ijslander of them all. Omdat meneer daar de basis legde van wat Ijsland zou worden (een verzameling van stenen, schapen en hier en daar wat broebelbaden) en hij daar fijntjes in flinterdunne schijfjes gesneden werd door niet zo Snorriminded (die naam ook...) gepeupel in zijn...jawel, broebelbad. Mooimooi! Boeiend! Zou het kunnen zijn, ware het niet dat Fryda het weer nodig vond de gids de hele tijd te onderbreken met haar astrante geneuzel. Fijnfijn. De neiging was behoorlijk tot zeer groot de vrij originele methode van Snorri-extermination toe te passen op onze geliefde begeleidster. Maar hup, de auto in en op naar een museum over de stichting van Ijsland. Vrij tot zeer interessant, ware het niet dat we alles daar ook al gehoord hadden. Misschien was het leuker geweest indien we eerst dit alles bezocht hadden en Fryda ons dan de oren van de kop gezaagd had met haar weetjes. Nu was het allemaal voorgekauwde koek.

Paziurek,cia kamera!

Maar goed, voor ik hier helemaal in een tirade ga uitbarsten, over naar wat vrolijker materiaal.
Reykjavik werd (nogmaals) bezocht. En langzaamaan moet ik mijn mening over de lelijkste hoofdstad ter wereld gaan herbekijken (jawel, ook ik kan van mening veranderen!). Was het door het koude weer (minustemperaturen), de gezellige drukte (Iceland Airwaves, een soortement van festival), het leren kennen van de stad of gewoon ik die oud en minder zwart-wit wordt? Wie zal het zeggen, feit was dat ik, die niet meteen een voorstander is van de verplichte kerstsfeer, hohoho en tsjingelingeling, spontaan “kling klokjes klingelingeling” begon te hummen. Na een pseudogezellige en warmingeduffelde trektocht door de stad werd er besloten het nachtleven nog eens te verkennen. Gezellig druk, nu dit keer geen geduw en bouncers die alle begrip hebben voor het niks begrijpen en je dus makkelijk binnenlaten...Wegens logistieke problemen werden Egle (Litouwse dame) en ik verplicht van de Daewoo (ik ben nog steeds Karmeister!) een jeugdherberg te maken. Wakkerworden na een aantal uurtjes slaap wegens oorverdovend luid klapperende tanden: het is eens wat anders dan een wekker of drilboor.

Ijsbeer in winterslaap

Omdat Wolfgang, Berni’s Boyfriend, even in sneltempo alles wou zien wat Ijsland te bieden had, werd er besloten om (weer maar eens) naar de Blue Lagoon te trekken. Leukleukleuk...tot ik geconfronteerd werd met het eerste criminele feit in Ijsland ooit. Bij aankomst in de kleedkamers ontdekte ik tot mijn ontsteltenis dat mijn teergeliefde handdoek gestolen was...Deze dag zal voor eeuwig geboekstaafd worden als “ The day that the Towel took off”. Gelukkig blijven Ijslanders Ijslanders en had ik na drie minuutjes een kersverse, zachte en exclusieve Blue Lagoon handdoek om de gespierde lenden. Wat een avontuur!

Extreem fris en superwollig (mijn haar lijkt na een douche op een combinatie tussen een wollige pluizenbal en een siamese tweelingkat) stond ik klaar om een week vol werkjes en papertjes te weerstaan. Niet te veel informatie nodig hierover, buiten het feit dat een eerste ruzie een feit is. De twee Finse dames (in de skiptinemivolksmond gemoedelijk de olijke whaling genoemd) vonden het nodig niks te presteren in een groepswerkje en extreem crapuleus als ik ben, vond ik het (samen met Hollander René en Guido de Poolse Duitser of Duitse Pool) nodig hen dan ook te schrappen van het voorblad. Als blijkt dat dit mijn laatste post op deze blog was, dan zou ik graag willen laten weten dat ik mijn verzameling matchbox-autootjes aan mijn broertje wil nalaten en mijn verzameling fruitvliegjes op mijn kamer aan de strakzakkers. Dank.

Maar goed, genoeg melig gedoe. Over naar andere monsters.
Eindelijk was het zover. Het moment waarop de echte venten van de sissi’s onderscheiden worden, de kerels van de pamperboys, de ruwe bonken van de zeemzoete wiener zangerknapen. Het onbespoten pad volgen naar de top van een bonkige ijsblok. Trekken, sleuren, hijgen. Geen genade. Uitgeputte mensen worden achtergelaten (of opgegeten)...

Wij besloten het zekere voor het onzekere te nemen en namen plaats in een voorverwarmde monsterjeep: ons aller Madeliefje! Dit tuig met een onvoorstelbare hoeveelheid PK, een tank van 180 liter, plaats voor 13 personen én een kleine keuken zou ons met 44 inch banden brengen naar een gletsjer in de buurt (anderhalf uur rijden). Een beest van een bak, een lawaai als een vliegtuig dat maar niet kan opstijgen en heen en weer springen in de auto (seatbelts zijn voor woessies), rijden door rivieren, hellingen oprijden waar wandelen quasi onmogelijk is... niet te beschrijven, dus ik stel voor dat u met zijn allen een blik werpt op de foto’s. Natuurlijk was er hier en daar plaats voor wat sneeuwbalvertier (eat snow bastards!) én jawel, een eerste sneeuwman. Jammer genoeg was ik de wortel vergeten.

Afin, om een lang verhaal kort te maken: veel sneeuw, koud en nat, maar ongelooflijk plezant en het wachten meer dan waard! Ik heb mezelf beloofd ooit eens hetzelfde te doen, maar dan met sneeuwscooters.

Da gezwel? Den dokteur hé gezé dattem et ni kan wegsnije.

Wat is dat nu allemaal met die walvissen? De oplettende Laatste Nieuwslezer onder u zal al wel opgemerkt hebben dat IJsland niet zo lief is voor die zwemmende zoogdiertjes. Kritiek van uit alle hoeken en plaatsen (Amerika: damagniiiiie!), terroristische dreigingen (veel geluk daarmee Osama, probeer maar eens een plaats in IJsland te vinden waar meer dan 3 mensen tegelijk verzameld zijn met een bevolkingsdichtheid van anderhalve mens per km2) en Michel Vandenbossche lookalikes die Ijsland komen verblijden met hun tofu-aura: het houdt niet op.
IJsland is inderdaad voor de eerste keer in 21 jaar weer op commerciële walvisvaart getrokken, zoals dat dan mooi in het visjargon heet (Arrr matey!).
Iedereen staat op zijn achterpoten, want: “ze zijn toch zo lief meneer, die blauwe vinvisjes.” Wel, daar ben ik het niet mee eens. Deze toerist dokt 3000 kronur, zit vier uur op een boot heen en weer te schommelen (sorry dame met het pelsen frakske, mijn ontbijt houdt niet van madammen met een bontjas), ontwijkt ternauwernood de witte bombardementen van RAF-meeuwen (geloven moslims in reïncarnatie?) en wat krijg ik te zien: niks, nada, noppes, niente, rien de knots! Jawel, een miezerig klein walvisje dat treiterend even zijn spuitgat boven water steekt en een (laten we eerlijk wezen, behoorlijk treffende) imitatie ten beste geeft van een geiser. Neen, afknallen die walvissen!*

Daarom als afsluiter deze keer: de eerste gevangen walvis! (moeders, hou de handen voor de ogen van uw kroost tenzij u vannacht wenst op te staan om uw bleirende bengel te sussen dat het allemaal maar een nare droom was).

* met een korrel grof zout te nemen

ps: foto's 1 en foto's 2

Door de wind, door de regen...

Dwars door alles heen wist Blind Date corryfee Ingeborg al te vertellen met een dubdubdoewiedoewoedoewawende Joop Mengelmoes op de achtergrond.

En of het er dwars door heen gaat!

En toen was er geen licht...

IJsland heeft volgens mij geen last van het broekaseffect: wind, regen, KOUD!

En dan vooral op de Westman Islands , waar het overgrote deel van de Erasmustroep, me included, naartoe trok vorig weekend.

De Westman Islands is een eilandengroep bewoond door ijverige vissertjes (door de IJslanders omschreven als harder dan eender welke IJslander, en dat wil veel zeggen) waar in 1973 een vulkaan het nodig vond zijn ontbijt naar buiten te laten spuiten. Magma werd lava en dies meer.

Het gevolg is dat er nu elk jaar een hoop ramptoeristen neerstrijken om te gluren naar het reilen en zeilen in een stadje dat na de uitbarsting weer volledig from scratch werd opgebouwd.

Maar genoeg historisch gezever: al dat geneuzel kan de google-aar onder u ook opzoeken!

Blub! Ik ben een vis (met Mobutu-lippen!)

Hoe zit het hier in IJsland? Wel, behoorlijk in de sjakosj! Ik begin me lanzaamaan maar zeker meer IJslander te voelen, in de mate van het mogelijke.
Wil je iemand spreken? Gewoon effe bellen en zeggen dat je komt!
Cash geld? Wie gebruikt dat nog tegenwoordig! Inhalerend een statement bevestigen? *jauw*!
Neus ophalen in plaats van een zakdoek gebruiken? Eeuh, neen, daar doe ik nog niet aan mee!
U merkt het, een Joeri komt altijd op zijn pootjes terecht, al kan het al dan wel eens met wat gebroken teentjes en andere euveltjes zijn.

Langzaam begint de “nazomer” die ook het Belgsiche thuisfront in zijn greep houdt, naar ik verneem, dit ijsblokje te verlaten. Al is nazomer in dit geval dan wel met een behoorlijke korrel zout te nemen. Temperaturen zakken tot een graad of 4 (jasgehalte: verplicht!), de wind neemt elke dag meer en meer toe (omblaasgevaar:behoorlijk hoog) en de regenbuien zijn zo scherp date een bril geen overbodige luxe zou zijn (Waar zijn Pearl en Hans Anders als je ze nodig hebt, verdikkie!).

Ook opgemerkt deze week: de eerste sneeuwvlokjes! Ik was net te laat om het eerste op te vangen met mijn tong, want alhoewel mijn slee en wantjes al klaar stonden, besloot de sneeubui er vroegtijdig de brui aan te geven, Jammer… Maar er is me verzekerd dat er nog genoeg kansen voor Joeri-met-sneeuwman-foto’s komen! Wibby! Alleen jammer dat de worteltjes zo duur zijn, het zal er eentje zonder neus worden…

En nu ik dit laatste stukje even overlees, merk ik dat mijn Nederlands er echt op achteruit gaat. Even de foutjes er uit filteren. Verbazend hoe snel een mens zijn moedertalenknobbel kan kwijtspelen!

Over talen gesproken, echt geweldig gaat mijn IJslands er niet op vooruit. De IJslandse les die ik hier volg is vooral toegespitst op de cultuur en geschiedenis van IJsland. Elke les wordt weliswaar afgesloten met wat woordjes en zinnetjes, maar als je niet kan oefenen…
De docente, ons Fryda, begint me dan ook meer en meer te irriteren. Zij (I’m an antropoligist, you know) hoort zichzelf veel te graag bezig, wat er voor zorgt dat het ettertje in mij wel eens naar boven durft komen om irritante vragen te stellen. Tot nu toe weet ze het nog handig te omzeilen, al merkte ik afgelopen donderdag wel een barstje op in haar alwetende harnas. Het doet me een beetje denken aan “lang vervlogen tijden en discussies met ander onderwijzend personeel.” Dat wordt nog lachen…

Tien kleine Erasmussertjes.

Gelukkig zijn er voldoende vriendelijke IJslanders die willen fungeren als wandelende woordenboeken, zodat ik niet per ongeluk een potje walvissnot in mijn Piggystore boodschappenmandje pleur.

Walvis! Het is er nog steeds niet van gekomen! Ik kijk nu al enkele weken uit naar een walvissteak, al was het maar omdat het steak heet. Ik begin nu weer spontaan mijn keyboard onder te kwijlen terwijl ik denk aan een steak met champignonsausje en een bord onplatte, smakelijke frietjes. Eenieder die me postpakketgewijs het bovenstaande kan bezorgen kan rekenen op mijn eeuwige dankbaarheid en een speciale vermelding in mijn IJslandannalen! *puppy-blik*

Och ja, het tenenlezen. Wel, de Hollander (hoi Renate ;-)) hier heeft als hobby het lezen van tenen. Hoe gaat dat in zijn werk? Het slachtoffer (ik) smijt zijn poezelige, frisse voetjes (mijn 45 kan net op mijn bureau) op een verhoogje waarna de expert (René) de tenen aan een grondige analyse onderwerpt. De dikte, grootte, spanning van de tenen aan elke voet worden gemeten. Elke teen staat voor een bepaald iets (emoties, liefde, enthousiasme, …). Wat blijkt: ik ben een behoorlijk ambitieus persoon met behoorlijk hoog creativiteitsgehalte met een overvloed aan emoties die nu en dan zorgen voor een behoorlijk chaotisch verloop in mijn gedachten- en doegang. Lijkt me op het eerste zicht wel te kloppen. Personen die interesse hebben in de volledige analyse, een mailtje en u krijgt mijn volledige psychologische tenenprofiel! Ik voel trouwens mijn hongerteen elke dag groeien. *puppy-blik*

Verder zou ik ook nog wat kunnen leuteren over het verkiezingsnieuws dat me hier dankzij de “gespecialiseerde pers” bereikt heeft, maar dat laat ik over aan politologen en aanverwanten. Ik denk er het mijne van…

Om het enigszins spannend te houden (dag trippers van het eerste uur!) weet ik niet wat de volgende week me zal brengen. Dat er heel wat werk te wachten staat, is een understatement (puntjes blijven trouwens nog steeds behoorlijk lekker: presenteren en improviseren à la minute gaat ligt me duidelijk wel). Het werktempo ligt hier bij momenten behoorlijk hoog, net als het lesniveau. Afgelopen vrijdag voor het eerst trouwens een les gehad waar mijn gedachten niet afdwaalden naar sunshine, lollypops and rainbows. Een gastspreker voor European Integration in de vorm van een exminister van Buitenlandse Zaken met voldoende gevoel voor humor en een frisse kijk op een aantal EU-gerelateerde onderwerpen, zorgde voor dat tikje meer dat nodig is om…. STOP! Ok, dit kwam er een pak saaier uit dan bedoeld! Laten we het er op houden dat het een uitermate flotte les was!

Bon, in mijn zoektocht naar een mooie afsluiter voor deze week, stootte ik op volgende site,(momenteel lijkt ie effe offline te zijn, maar probeer zeker later eens opnieuw!) die ik ga gebruiken om mijn huis-, tuin- en keukenIJslands wat bij te schaven. Veel plezier er mee, mijn fantastische vis (alweer) staat op me te wachten.

Kveðja!

Ps: *puppyblik*

Pps: nieuwe foto’s

Puppy-blik

Borussia Strakkook: Part III

Omdat de makkelijkheidsgraad van het vorige recept te laag was, of de tamheidsgraad van de receptenbereiders te hoog, deze week een makkie van formaat.
Een gouwe ouwe: Ballekes in tomatensaus!

Moeilijkheidsgraad:
2 sterren (ne kleine kan het)

Bereidingstijd:
30 - 45 minuten

Ingrediënten (voor 4-5 strakzakkers):

• 1 kilogram gehakt (gemengd smaakt het lekkerst)
• 1 grote ui
• 2-3 brikjes passata (dat rode tomatensap)
• enkele laurierblaadjes (ik heb er hier nog wel enkele liggen...)
• paneermeel
• 1-2 ei(eren)
• peper
• zout
• melk
• boter

Bereiding:

• Doe het gehakt in een grote kom.
• Smijt er het ei (zonder schaal) in.
• Een handvol paneermeel overstrooien.
• Het vettige onderdeel:mengen tot je een mooie massa bekomt die kleverig is.
• Zet een kookpot met water op het vuur.
• Rol de balletjes en als het water kookt, gooi ze in het water.
• Haal de balletjes eruit als ze komen bovendrijven.
• Zet een pan op een middelmatig vuur.
• Bak de balletjes lichtbruin.
• Het koken en daarna bakken is om te vermijden dat het "druuuge ballekes" worden.
• Neem de kookpot waarin je de balletjes hebt gekookt.
• Giet er het water uit.
• Snij de ui in kleine stukjes.
• Fruit de ui met wat boter aan tot hij glazig is.
• Open de brikjes passata en giet ze bij de ui.
• Voeg 2-3 laurierblaadjes toe.
• Smijt de balletjes bij het rode sausje.
• Laat even doorkoken.
• Kruid met peper en zout.
• Proeven!
• Smaakt de saus wat zurig? Voeg dan een beetje melk toe. (dan krijg je ook een rozigere kleur in plaats van helrood).
• Weer eens laten koken.
• Proeven!
• Indien nodig bijkruiden.

Als er teveel ballekes zijn voor de grootte van de pot of de hoeveelheid saus:geen ramp. In de frigo ermee en de volgende dag zullen ook die verdwenen zijn!

Klaar!

Ikzelf opteer voor de versie met de versgemaakte aardappelpuree. Dan kan je namelijk een fort bouwen! Dolle pret!

Ingrediënten:

• aardappels zoveel je wil (kleine eters, grote eters)
• 1 ei
• melk
• zout
• nootmuskaatnoot

Bereiding:

• Schil de aardappelen en snij ze in kleine blokjes.
• Zet een pot water op het vuur.
• Gooi de aardappelen erin en laat ze koken.
• Als je er kan doorprikken met een vork zijn ze gaar.
• Giet het water van de patatten af (copyright Phille).
• Plet de patatjes met mijn retrostoemper.
• Voeg het ei toe.
• Beetje melk ook.
• Wat zout en nootmuskaatnootmuskaat. (als Ilja mee-eet:stiekem doen, hij merkt het verschil niet!)
• Mengen!
• Proeven!
• Bijkruiden indien nodig.

Klaar!

Tover de borden op tafel. Schep royale porties puree met daarover de ballekes uit. Zorg dat je overbuur volhangt met tomatensaus!

Hmmm...Van mondje naar kontje!

Daewoo and you! And some Nieje Shu Shu

Even een moment van paginastilte, wat niet wil zeggen dat hier niets gebeurd is. Want er gebeurt heel wat in IJsland! (dat ene schaap is nog steeds wereldnieuws met het nieuwe format design scheren)

Zoals al gezegd: ik heb bezoek gehad. Jochei!
Ilja en Joris, twee fellow strakzakkers hebben me 5 dagen lang gepest, geplaagd, geambeteerd. Kortom, ik voelde me weer even in België.
Gids spelen lukt me wonderwel. Elke spotbare waterval, geiser en elf is gespot. Magen werden gevuld. En ik kon, na een moeizaam begin, mijn pseudo-Nederlands weer eens van de tong laten rollen.
Which was nice.
Elke ochtend ontbijt op bed (koffie: Joris! Ei: ik vermoed Ilja) om het nachtelijke gesnurk en het onverstaanbare gebrabbel in een mij onbekende taal goed te maken. Mijn slaap heeft er onder geleden, mijn humeur niet.
Merci kerels!

Konichiwa!

Na de obligate pitstop aan The Blue Lagoon om de spreekwoordelijke batterijen op te laden, een tocht langs de zogenaamde Golden Circle (Alðing, Geysir en Gulfoss, of vrij vertaald: een plateauke waar ooit eens vergaderd werd, een ontplofte boiler en een wildwaterbaan) en een verkenning van de streek met ondergrondse vulkaangrotten met ijs (obligate Gollemfoto's), meer watervallen (Ilja toont dat hij het klauteren, klimmen en net niet vallen niet verleerd is) en wat stoomaflatende rioleringen, een minder fijne ervaring.
Mijn Daewoo (jawel, MIJN, ik ben nog steeds de fiere Karmeister van dit spuuglelijke doch fotogenieke monster) had last van vochtverlies. Een olievlek een natuurramp waardig (waar zijn Greenpeace, Michel VDB en een collectief kraalharige andersglobalisten als je ze nodig hebt?) ontsprong op behoorlijk natuurlijke wijze ter hoogte van MIJN Daewoo.
Om al meteen de ongeruste medemens gerust te stellen: ik ben niet verantwoordelijk. Mijn non-agressieve bommarijstijl heeft hier namelijk al hoge ogen gegooid (who is driving? Joeri? Yes, we will join you!). Een van de Tsjechen achtte de tijd rijp MIJN Daewoo eens Top Geargewijs in de arena te smijten. Op gravel rijden gaat lekker, maar kuilen die plots uit het niets opduiken (de sneaky bastards!) zijn er te veel aan.
Soit, we hebben al een vervangwagen (een Toyotaaahahaha!)en ik moet niks betalen, dus de spongebob er over.

Omdat MIJN auto dus buiten gebruik was (en ik ook wel een beetje les en werk had) hebben Joris en Ilja dan maar even een vulkaantje beklommen en wat gaan spetteren aan het plaatselijk meertje. Toch even opmerken dat lezen onder de andere Erasmusstudenten als een uitzonderlijk intellectuele bezigheid beschouwd wordt. De vraag die me nu nog steeds gesteld wordt, is dan ook:
"Do all Belgians carry books with them the whole time?"
Yes. Yes, we do. We are smart. And funny, Very funny. And we eat french fries. Only french fries.

De laatste volledige dag werd opgevuld met rondhangen op de campus (voor de goede Jorisverstaander:er was gratis koffie. Koffie! Gratis!) en een bezoekje aan Reykjavik.
De hoofdstad valt samen te vatten in de volgende bezoekersquote: "Welke drie steden zouden er zeker staan in uwen top drie van lelijkste hoofdsteden? Buiten dan die een kaptgeschoten stad."
Een bezoekje aan het nachtleven (een Joris in een natuurlijke habitat? Zei daar iemand koffiebar?) dat eerder kortstondig was, werd wijselijk opgevolgd door het ritje naar Keflavik, de luchthaven. Ach, dan ook maar even langs The Blue Lagoon rijden. Even naar de camera wuiven vriendelijke securitymeneer!
En dan zat het er op. Beide strakzakkers werden behoorlijk in één stuk gedropt aan hun ijzeren vogel waarna ik met alle vensters open, radio op volle bak en een wannabe Golden Power als gezelschap weer naar Bifröst mocht tuffen.

Ook wel even er op wijzen dat de culinaire vaardigheden van beide heren er ietwat op vooruit zijn gegaan. Ik heb geen bloedspuitende vleeswonden bij het hanteren van messen gezien, zelfs geen tranende oogjes bij het pellen van een ui. Doe zo verder jongens!

Tis ni omdak wijs da ge moet kijken hee!

Back to business as usual dan maar.
Een prulopdrachtje hier, een presentatietje daar, wat verveling ergens anders...Jajaja, het leven is me wat als Erasmusser!
Een zelfopgelegd rustig plannenloos weekendje heeft me wel deugd gedaan. Terwijl de andere Skiptinemi besloten om collectief als een bende Hutu's achter een bende schapen te jagen als waren het Tutsi's met TUTSI written all over their wollige face, besloot ik eens een lazy Saturday door te maken. De eerste! En of ik er van genoten heb! Uitslapen, koffietje, twee minuten poging doen om de weekendkrant te lezen om pas na 1 min en 59 seconden tot de ontdekking te komen dat het in het IJslands is (en de krant van vorige week, maar dat terzijde):GEWALDIG!
Een resem werkjes af kunnen werken, als een braaf studentje deftig kunnen beginnen aan mijn Research Project over elfjes etc. Jajaja, het leven is me wat als Erasmusser!

Beter. Best. Bonus!

Wat staat er dan nog op het programma?
Dit weekend een trip naar de Westman Islands, een gebied dat ondergelopen is met dat rode hete spul en waar hier en daar nog daken komen piepen. Pompei, maar dan minder warm (nu toch).
Dat zal een van de laatste echte uitstappen worden, omdat het weer hier nu wel heel erg snel slechter begint te worden. Vriezen, vriezen, koud, koud, wind, wind. En dan dat zonnetje dat doet alsof het staat te branden aan de horizon. Niks van aan! Niet geloven, leugenachtig wezen die zon, zoals ik gisteren nog heb mogen ervaren. Het plan was om eens even snel naar Piggy Bonus te gaan, de plaatselijke Aldivariant, voor het noodzakelijke mondvulsel.
Heen ging lekker, terug was een ander paar mouwen. Plots een doefdoefdoefgeluid, wat bleek te wijzen op een lekke band. Een olielek en een luchtlek in minder dan een week. het zit me mee! Gelukkig viel ook hier me weer niks te verwijten en was het nodige materiaal aanwezig om Formule 1 pitstoppatsers te doen blozen. Dacht ik. Met een band alleen kan je niet veel beginnen, zo blijkt. Schijnbaar heb je ook zo een omhoogdoeding nodig, wat dus op onverklaarbare wijze uit de auto verdwenen was. Ondertussen stond ik lekker te bevriezen (jawel, de diepvriesrayon van het Lijmraam is er niks tegen!). Ik was namelijk zo dapper geweest om voor de allereerste keer zonder jas de deur uit te gaan (het lichaam harden, weet u wel).
Om een lang verhaal kort te maken, ondanks niet meewerkende lavastenen (Lavastones are not trustworthy!) en dankzij een meewerkende Jeeper waren we na een pitstop van slechts 45 minuten alweer richting "home" aan het bollen.
Koffie!!! Was!! Nodig!

Deze keer sluit ik niet af, maar laat ik de eer aan mijn bezoekers om hun taalkunsten tentoon te spreiden. Tak! (en wat zeggen we dan, jongens?)

Wat mag u volgende week verwachten?
Walvisvlees!
Westman Islands!
En, euhm... tenenlezen!

Smell ya'll later!

ps: de foto's sinds de vorige post kan u hier vinden.
Kodak Ilja
Kodak Joeri