Jawel!

Was ik bijna vergeten te posten wáárom ik in godsnáám naar Ijsland ben gekomen ;-)

Gleðileg Jól!*

Lap, communiezieltje bezoedeld! Maar ik kan verzachtende omstandigheden inroepen: *steekt een heel verhaal af over laptops die de geest geven, crashende harde platen, deadlines en netjes dada zeggen aan iedereen*
Zo, mijn persoonlijke zieleheil is gered!

Mijn (hoogstwaarschijnlijk) laatstje post hier. Dinsdagavond, 21.47 PM, plaatselijke tijd en ik ben de enige skiptinemi die nog overblijft in het gebouw waar ik 4 maanden lang door heb liggen dartelen met de gracieuse bevalligheid van een zwangere gazelle.
4 maanden zijn voorbij en dan mag er al eens retrospectisch teruggeblikt worden, denk ik bij mezelf. Zet u er voor, haal een koffietje, pintje of een watertje. Ik doe hetzelfde en zwier nog even mijn folder met kerstliedjes op.

Zoals beloofd eerst even een tweetal weken terug in de tijd: de trip naar Vik, in het uiterste Zuiden van Ijsland.
's Ochtends (waar moet in hemelsnaam dat weglatingsteken nu weer?) rond een uur of 6 mocht ik fris en welgemutst het stuur pakken van mijn metalen monster om naar die steen in het water te gaan kijken. Allemaal goed en wel, tegen een uur of elf komen we aan op onze eerste site-seeing-spot: een vulkaan of iets dergelijks met daarin wat ijs. Lekker wat op de bek gaan, pirouettes draaien en kijken naar de zon die opkomt. Om even later al weer beginnen onder te gaan, Ja, zon, dat moeten ze hier net als groenten en vlees importeren!
Door naar de volgende must see plek: een half bevroren waterval. Scenario idem: Op de bek gaan, pirouette draaien en verder sjezen, Tot de Nissan blijkbaar een bizar geluid begint te maken ergens aan het rechtervoorwiel. Geen probleem: iedereen behalve de twee Karmeisters uit die Nissan en rustig tuffen naar het dichtstbijzijnde dorpje (populatie: 40) tegen 40 per uur.
Daar aankomen en ontdekken dat de garagist een drinkgelag aan het houden is en dus niks kan doen aan de auto en het irritante geluid.
Wat besluit een Joeri dan? Wel, het stuur wordt overgenomen door mezelve en we gaan voor de "alles of niks" onder het motto "ik ben die kakproblemen met die voituren kotsbeu" en "ze hadden ons verdomme nen deftige otto moeten geven". Volle gas voor ne kilometer of tien (120 rijden op Ijslandse wegen is een ervaring op zich) en wonder boven wonder: het geluid bleek verdwenen.
Altijd al geweten dat er een DDT in mij verscholen zit.

Op zoek naar de jeugdherberg die in the middle of nowhere blijkt te liggen aan een meer dat niet te zien is door het onaanwezig zijn van natuurlijk én kunstmatig licht. Bon, beddeke in (eerst improviseren met spaghetti en een bouilloblokske voor het avondmaal!) om de volgende ochtend de verloren tripsticktijd in te halen.
10.30: vertrekken en nog steeds geen hand voor mijn ogen te zien. Kan er iemand aub eens kijken of de plombs wel allemaal marcheren?

Triptriptrip naar de plaats waar een deel James Bond films zijn opgenomen: tijd om dat "aai taak wif a sjik in maai bakkes"accent boven te halen en onder veelvulidge ooh's en aah's te turen naar blauwe ijsblokjes in een stukje zee. Pretty impressive!
Maar dus, geen steen in de zee wegens te weinig tijd en te donker (alweer) en weer naar Bifröst.
Erg beknopt, maar ik denk dat de fotos voor zich spreken!

En as ge goe kijkt, kunt ge linksvanonder den Taaitenik zien!

Enzo komen we dan aan bij de laatste volledige week. Ik háát alles wat te maken heeft met afscheid nemen, maar hier kon ik er niet onderuit: afscheidsdiner op kosten van de school. Een soortement van french cuisine (erg weinig dus) gevolgd door een speech hier en daar, foto's en bij sommige mensen ook wat traantjes.
Maar kom, laat dat de pret niet vergallen. Als er treurnis is, is het tijd voor...KARAOKE! Karaoke op big screen, met gigantische speakers is een aanrader om iedereen weer aan het lachen te krijgen, zeker als ondergetekende een Beeg Gees medly ten beste geeft met de vocale steun van de andere Nederlandstalige skiptinemi. Dolle pret!
De nacht werd afgesloten met een bezoekje aan een bar in de buurt (behoorlijk prettig, in de sneeuw naar een feestje wandelen, zeker als er af en toe wat mensen onderuit gaan).
Daar werden de deuren jammer genoeg ook al vrij snel gesloten, maar niet voordat ik aan de praat was geraakt met een Ijslander die er prat op ging een tiental jaar geleden voetbalclub Standard onder zijn hoede gehad te hebben en nu een club in Engeland aan het zoeken was. Nuja, of het waar was of niet, weet ik niet, maar iemand die zoiets zou kunnen doen, moet zwemmen in het geld, dan moet er toch wel een overpriced pint of beer afkunnen? Wat ik ook prompt voorgeschoteld heb gekregen: nee hebde, ja kunde krijgen!

Volgende dagen werden gevuld met meer afscheid nemen en voor mij paperen en ook een laatste keer naar de hot tub trekken met de Tsjechen en de Duitssprekende Wehrmacht. Foto's spreken ook weer voor zich, maar ik kan u wel al vertellen dat aluminiumfolie bootjes wel degelijk blijven drijven en ook mooie hoedjes zijn!

Het was aan mij om René naar de luchthaven te voeren (natuurlijk met mijn Peugeotke). Behoorlijk zwaar moment vond ik zelf: dagdagdag zeggen aan mensen waarmee je vier maanden lang lief en leed hebt gedeeld is niet meteen leuk. Maar gelukkig is er het zevenjarenplan...Maar dat leg ik wel eens uit aan geinteresseerden thuis (en weer vind ik dat knopke niet waarmee ge zo twee puntjes op een letter kunt zetten!)
Teruggekeerd op Bifröst (daar is ie!(maar te lui om terug te keren naar bovenstaande zin)) baaibaaizwaaizwaai aan de Tsjechen. Als u ooit een gigantische Tsjechische kerel met armen waar mijn hele lijf alleen al 4 keer in kan met rode ogen en bibberende stem had willen zien en horen, dan bent u te laat!

En zo zit ik hier dan quasi alleen op mijn kamertje. Kuisen, inpakken en dan maar wachten tot ook ik op mijn terorristenvrij maar polencrowded vliegtuig mag stappen...en dan, dan ben ik...nog niet thuis! Want, aha, ik kom aan in Frankfurt en mag dus eerst in het gezelschap van de oudere versie van mezelf waarvan ik de jongere versie ben naar het liederlijke leven in Linter bollen! Ik kijk er naar uit.

Maar toch: ik ga het hier missen.
Ja, het is hier schandalig duur! Ja, er zijn veel minpunten aan dit land dat 50 jaar geleden nog niet eens aan de kuiten kwam van onze Westerse wereld op het gebied van ons (zogenaamd) beschavingsniveau.
Ja, het is beter viseter te zijn dan carnivoor (zeg je piscivoor voor viseter?) hier. Ja, je moet kunnen tegen *snirfl*geluiden. Ja, IJslanders zijn soms behoorlijk chauvinistisch en pseudo-tolerant.

Maar ook, IJslanders zijn doodeerlijke en enorm actieve mensen.
IJslanders zijn enorm behulpzaam als ze een keer door hebben wat je wil.
IJslanders zouden hun been afkappen om iemand te helpen als het nodig mocht zijn.
IJslanders zitten dagelijks in de meest imponerende elfennatuur die ik ook heb mogen aanschouwen en waarschijnlijk zal aanschouwen.
Ijslanders hebben het lekkerste water, uit de kraan!
IJslanders hebben geweldige hot tubs, overal!
IJslanders hebben sneeuw! En gletsjers! En vulkanen! En loslopende paardjes!
Ijslanders hebben monsterjeeps!
Ijslanders hebben schapenwollen truien!
Ijslanders hebben walvissen (nu toch nog)!
Ijslanders eten rotte haai!
Ijslanders zijn geobsedeerd door Kerstmis!
Ijslanders hebben dertien (13!) kerstmannen!
IJslanders hebben Kerstbier!
Ijslanders hebben bijna overal gratis koffie!
Ijslanders hebben lekkere hot dogs!

Maar ik ben een Belg, en zoals een Nederlands bandje ooit al zong (met het risico afgeknald te worden als zijnde een emo-kikker, waar ik me even geen ene reet van ga aantrekken!):

"Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Duitsland
'k Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Chili
'k Kan niet naar Chili, daar doen ze zo eng

'k Wil niet wonen in Koeweit, want Koeweit dat is me te heet
En wat Amerika betreft, dat land bestaat niet echt

Waar kan ik heen?
Ik wil niet naar Noord-Ierland
Niet naar Noord-Ierland, daar gaat alles stuk

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar China
'k Wil niet naar China, dat is me te druk

'k Wil niet wonen in Schotland, want Schotland daar is 't me te nat
En de USSR, dat gaat me net te ver

Is er leven op pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Is er leven op pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Cuba
'k Wil niet naar Cuba, dat is me te zoet

Waar kan ik heen?
Ik kan niet naar Polen
'k Wil niet naar Polen, daar gaat 't te goed

Ik wil niet wonen in Ijsland want Ijsland dat is me te koud**
En ik wil weg uit Nederland, want hier krijg ik het benauwd

Is er leven op Pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

Is er leven op Pluto?
Kun je dansen op de maan?
Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan?

'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht

Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
'k Heb getwijfeld over België

Ik stond zelfs in dubio
Maar ik nam geen enkel risico
'k Heb getwijfeld over België

België!
België!
België!
België!"

(met dank aan René om me er even aan te herinneren)


Ik spreek u allemaal graag weer in levende lijve!!!

Joeri "Bángsi" Etienneson

Skiptinemar Tours 2006

ps: foto's kan u vinden hier, hier, hier en hier!

*Merry Christmas
**Ik vind die kou leuk, dus ik kom terug!

De heer zij geprezen...

U heeft weer wat te lezen!

Vroemvroem vroaaar en brumbrumbrum.

Karmeister Joeri heeft een nieuwe auto onder zijn kont geschoven gekregen!
Daewoo Nieje shu shu heeft besloten er het oliepeiltje bij neer te leggen, wat resulteert in een blitse kar voor skiptinemi Joeri ( en ook wat andere aanhangsels).

Volgende kar die aan stukken gevlamd mag worden: wonderblik met vier wielen en een cd-speler Rudy. Jawel, een vetgeile Peugeot 206 met *vul hier een heleboel technische prietpraat in* én verwarmde kuipzeteltjes. En een aluminium tankdop! ALUMINIUM!
Hij is ondertussen al ingezegend en de brede spijkerbanden houden me lekker op de weg, zelfs als er een Hollander per ongeluk aan de handrem gaat hangen omdat ie ook eens het zetelverwarmingsknopje wil uittesten…*

Der Rudy = Das Monster

Wat ook positief is, is de negatieve houding van mijn lichaamseigen massa. Velen onder u zullen wel al gemerkt hebben voor mijn vertrek dat mijn zachte persoonlijke airbag nu en dan eens de neiging had wat te neigen naar een iets meer geprononceerde houding. Wel nu, I beat the bastard!
Afgelopen dinsdag tijdens een bezoekje aan het plaatselijke zwembad (waarover verder meer, er staan u nog meer verrassingen te wachten!) ontdekte een snoodaard een weegschaal. Met schrik in het hart en een ingetrokken penske ging ik met de ogen dicht op het onding staan.

Zie points of zie Icelandic dzjurrie: 73 kilogram, droog (buiten die natte zwembroek dan) aan de haak. Dat is maar liefst een verschil van 7,5 kilo in vergelijking met mijn pre-vertrek passage aan het weeggedoe.

Dus, Weight Watchers aller landen: verenigt u! Smijt weg die thee-, koffie-, eetlepels en andere maatbekers. Laat die punten voor wat ze zijn! Breng een bezoek aan Ijsland en het totale gebrek aan copieuze maaltijden zal u piloteren naar een nieuw dieptepunt (of hoogtepunt, al naargelang the point of view).

Dat zwembad is vanaf die bewuste dinsdagavond ook berucht om een andere reden: Joeri is er in geslaagd om voor de allereerste maal in zijn leven meer dan drie baantjes na elkaar af te leggen. En niet zomaar vier, vijf of zes. Neen: de volle 16. Astemblieft!
Wie bleit er nu nog om Ian Thorpe als er een volbloed Joeri aan het firmament der rolmopsvlinderbaksteenslagigen prijkt! Ik alvast niet…

Conclusie: ik sta zo strak als een Bambi aan het spit. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren eer die smakelijke kilo’s er weer aan komen vliegen eens ik weer gezonde boerenkost voor mijn neus gezwierd krijg.

Een kleurplaat voor de "kinders"

Misschien vraagt er iemand onder u zich wel af waarom het weer zo lang geduurd heeft eer u weer uw ogen heeft mogen laten dwalen over dit virtuele tweewekelijks boekje annex “jawel, ik leef nog”blogje. Wel, het is hier niet bepaald indrukwekkend spannend geweest. Maar druk, druk! Maar niet spannend. Niet spannend.

Onderstaand relaas is dan ook enkel aan te raden indien u de koppen koffie en lucifers aka ooglidophouders in de buurt hebt liggen.

Naast erg veel heen en weer crossen tussen een behoorlijk saaie paper, presentatie of andere vrij betuttelende opdracht, mocht ik ook het genoegen smaken elke ochtend het wekkermonster te trotseren om fluks naar de les te huppelen.

Strategy and Change Management heeft voor mij geen geheimen meer (althans dat hoop ik toch, de punten van het examen zijn nog onbekend). Nu zit ik elke dag vol spanning en een en al oor met open mond te luisteren naar een andere les in het Engels. Engels, als ik me niet vergis. De lerares loopt over van de hippie-achtige spirituele businessinzichten die ik mezelf eigen moet maken door er los over te gaan met zeveren. Verbeteren van haar uitspraakkunsten is jammer genoeg geen optie. De mijne worden trouwens ook niet verbeterd. Hoor ik daar het onderwijzende personeel onder u de woorden arrogantie en wijsneuzerigheid prevelen? Best mogelijk, maar enkel als ik gelijk heb. Ha!

Maar goed, de dame slaagt er wel in met de meest fantastische en orginele opdrachten op de proppen te komen (i-roooony!) waardoor ik hier even een presentatie over frieten in elkaar geknutseld heb: “Do you want fries with that?” Ja, een idiote opdracht geven waar meer tijd in kruipt dan het waard is en het onderwerp vrij laten? Dat is er om vragen denk ik dan! Andere onderwerpen die morgen aan bod zullen komen (zo heb ik opgevangen in de wandelgangen): “Flappie, mijn konijntje”, “Sheep are bèèèd” en “Drummen, of hoe mijn ouders het leven zuur maken”. Om maar even te duiden dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

IK kijk er alvast naar uit!

Pseudo-anarchie met kwak mayonaise

Verder hebben we ook nog het verjaardagsfeestje van de Poolse Duitser/ Duitse Pool der Guido achter de rug, wat op zijn zachtst gezegd erg rustig was tot een zekere Hongaar besloot de vlam in de pijp te steken. REVOLUTIE (daar zijn ze goed in eh). Meneer was even erg pissig omdat zijn naam niet op een kaartje stond. Boehoehoe, knutsel dan zelf iets in elkaar he *censuur*. Omdat ie zich nogal kinderachtig en onbeleefd gedroeg heb ik hem de dag erna even bij me in de kamer geroepen om hem de levieten te lezen. Nu is ie weer zo mak als een vermomd schapenpoedeltje. Ja, ik zou een goeie papa zijn!

Deze week mag ik me verder bezig houden met mijn Research Paper vol te brabbelen. Schrijven over een onderwerp waar je hoegenaamd geen interesse (meer) in hebt: het is eens iets anders! Maar dat komt ook wel goed, of zoals ze hier zeggen: dat zit wel Snorri! (wat ben ik me er toch eentje, he!)

Dit weekend ga ik rallygewijs naar het Zuiden sjezen om daar naar een steen in de oceaan te kijken. Jawel, een steen in de oceaan. U leest dat goed. Steen. Oceaan. Spannend!!

Een verslag met denderende en heroische foto’s volgt volgende week. Dat beloof ik u (wederom) op mijn communiezieltje.

Bon, u mag die oogophoudertjes weer weg steken tot een volgende keer.

We gaan er deze keer uit met iets dat hopelijk NIET op het Kerstmenu staat als ik weer thuis ben (nog 14 dagen trouwens!). Smakelijk!

* Heeft ie niet echt gedaan hoor, al zie ik hem er wel toe in staat, onze Renate...

Bestur Kveðju