De heer zij geprezen...

U heeft weer wat te lezen!

Vroemvroem vroaaar en brumbrumbrum.

Karmeister Joeri heeft een nieuwe auto onder zijn kont geschoven gekregen!
Daewoo Nieje shu shu heeft besloten er het oliepeiltje bij neer te leggen, wat resulteert in een blitse kar voor skiptinemi Joeri ( en ook wat andere aanhangsels).

Volgende kar die aan stukken gevlamd mag worden: wonderblik met vier wielen en een cd-speler Rudy. Jawel, een vetgeile Peugeot 206 met *vul hier een heleboel technische prietpraat in* én verwarmde kuipzeteltjes. En een aluminium tankdop! ALUMINIUM!
Hij is ondertussen al ingezegend en de brede spijkerbanden houden me lekker op de weg, zelfs als er een Hollander per ongeluk aan de handrem gaat hangen omdat ie ook eens het zetelverwarmingsknopje wil uittesten…*

Der Rudy = Das Monster

Wat ook positief is, is de negatieve houding van mijn lichaamseigen massa. Velen onder u zullen wel al gemerkt hebben voor mijn vertrek dat mijn zachte persoonlijke airbag nu en dan eens de neiging had wat te neigen naar een iets meer geprononceerde houding. Wel nu, I beat the bastard!
Afgelopen dinsdag tijdens een bezoekje aan het plaatselijke zwembad (waarover verder meer, er staan u nog meer verrassingen te wachten!) ontdekte een snoodaard een weegschaal. Met schrik in het hart en een ingetrokken penske ging ik met de ogen dicht op het onding staan.

Zie points of zie Icelandic dzjurrie: 73 kilogram, droog (buiten die natte zwembroek dan) aan de haak. Dat is maar liefst een verschil van 7,5 kilo in vergelijking met mijn pre-vertrek passage aan het weeggedoe.

Dus, Weight Watchers aller landen: verenigt u! Smijt weg die thee-, koffie-, eetlepels en andere maatbekers. Laat die punten voor wat ze zijn! Breng een bezoek aan Ijsland en het totale gebrek aan copieuze maaltijden zal u piloteren naar een nieuw dieptepunt (of hoogtepunt, al naargelang the point of view).

Dat zwembad is vanaf die bewuste dinsdagavond ook berucht om een andere reden: Joeri is er in geslaagd om voor de allereerste maal in zijn leven meer dan drie baantjes na elkaar af te leggen. En niet zomaar vier, vijf of zes. Neen: de volle 16. Astemblieft!
Wie bleit er nu nog om Ian Thorpe als er een volbloed Joeri aan het firmament der rolmopsvlinderbaksteenslagigen prijkt! Ik alvast niet…

Conclusie: ik sta zo strak als een Bambi aan het spit. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren eer die smakelijke kilo’s er weer aan komen vliegen eens ik weer gezonde boerenkost voor mijn neus gezwierd krijg.

Een kleurplaat voor de "kinders"

Misschien vraagt er iemand onder u zich wel af waarom het weer zo lang geduurd heeft eer u weer uw ogen heeft mogen laten dwalen over dit virtuele tweewekelijks boekje annex “jawel, ik leef nog”blogje. Wel, het is hier niet bepaald indrukwekkend spannend geweest. Maar druk, druk! Maar niet spannend. Niet spannend.

Onderstaand relaas is dan ook enkel aan te raden indien u de koppen koffie en lucifers aka ooglidophouders in de buurt hebt liggen.

Naast erg veel heen en weer crossen tussen een behoorlijk saaie paper, presentatie of andere vrij betuttelende opdracht, mocht ik ook het genoegen smaken elke ochtend het wekkermonster te trotseren om fluks naar de les te huppelen.

Strategy and Change Management heeft voor mij geen geheimen meer (althans dat hoop ik toch, de punten van het examen zijn nog onbekend). Nu zit ik elke dag vol spanning en een en al oor met open mond te luisteren naar een andere les in het Engels. Engels, als ik me niet vergis. De lerares loopt over van de hippie-achtige spirituele businessinzichten die ik mezelf eigen moet maken door er los over te gaan met zeveren. Verbeteren van haar uitspraakkunsten is jammer genoeg geen optie. De mijne worden trouwens ook niet verbeterd. Hoor ik daar het onderwijzende personeel onder u de woorden arrogantie en wijsneuzerigheid prevelen? Best mogelijk, maar enkel als ik gelijk heb. Ha!

Maar goed, de dame slaagt er wel in met de meest fantastische en orginele opdrachten op de proppen te komen (i-roooony!) waardoor ik hier even een presentatie over frieten in elkaar geknutseld heb: “Do you want fries with that?” Ja, een idiote opdracht geven waar meer tijd in kruipt dan het waard is en het onderwerp vrij laten? Dat is er om vragen denk ik dan! Andere onderwerpen die morgen aan bod zullen komen (zo heb ik opgevangen in de wandelgangen): “Flappie, mijn konijntje”, “Sheep are bèèèd” en “Drummen, of hoe mijn ouders het leven zuur maken”. Om maar even te duiden dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

IK kijk er alvast naar uit!

Pseudo-anarchie met kwak mayonaise

Verder hebben we ook nog het verjaardagsfeestje van de Poolse Duitser/ Duitse Pool der Guido achter de rug, wat op zijn zachtst gezegd erg rustig was tot een zekere Hongaar besloot de vlam in de pijp te steken. REVOLUTIE (daar zijn ze goed in eh). Meneer was even erg pissig omdat zijn naam niet op een kaartje stond. Boehoehoe, knutsel dan zelf iets in elkaar he *censuur*. Omdat ie zich nogal kinderachtig en onbeleefd gedroeg heb ik hem de dag erna even bij me in de kamer geroepen om hem de levieten te lezen. Nu is ie weer zo mak als een vermomd schapenpoedeltje. Ja, ik zou een goeie papa zijn!

Deze week mag ik me verder bezig houden met mijn Research Paper vol te brabbelen. Schrijven over een onderwerp waar je hoegenaamd geen interesse (meer) in hebt: het is eens iets anders! Maar dat komt ook wel goed, of zoals ze hier zeggen: dat zit wel Snorri! (wat ben ik me er toch eentje, he!)

Dit weekend ga ik rallygewijs naar het Zuiden sjezen om daar naar een steen in de oceaan te kijken. Jawel, een steen in de oceaan. U leest dat goed. Steen. Oceaan. Spannend!!

Een verslag met denderende en heroische foto’s volgt volgende week. Dat beloof ik u (wederom) op mijn communiezieltje.

Bon, u mag die oogophoudertjes weer weg steken tot een volgende keer.

We gaan er deze keer uit met iets dat hopelijk NIET op het Kerstmenu staat als ik weer thuis ben (nog 14 dagen trouwens!). Smakelijk!

* Heeft ie niet echt gedaan hoor, al zie ik hem er wel toe in staat, onze Renate...

Bestur Kveðju