Maskers, media en mèèèèh

Baardaap

Time flies.
Van een geweldige juli-augustuscombinatie over een aangename l'été indien islandique naar een stormend en soms ijselijk koud kamertje.
Jaja, de eerste euforie is weggevallen en het leventje begint zijn rol van alledag weer te spelen.
De mensen die me een beetje kennen weten dat ik tureluurs kan worden van dergelijke dingsels.
Laten we het fase 1 van de gewenning aan een nieuwe omgeving noemen. Vergelijk het met een nieuwe auto - nieuwe computer - nieuwe GSM - nieuwe alles: Als je het gewenste dingetje eindelijk hebt, ben je blij dat je eindelijk hebt wat je wou. Maar dan duiken stilaan de eerste gebreken op. Die ene functie werkt niet naar behoren, of het rolgeluid van de wielen is toch niet bepaald rustgevend te noemen. Maar, om je consumptiegedrag te bevestigen (heee, hoor ik daar iemand marketeer zeggen? YUK!) weiger je de foutjes in te zien. Tot het point of no return bereikt wordt.
Maar kom, we gaan er over met spongebob en doen alsof er niks aan de hand is. Daar zijn we nu eenmaal enorm goed in geworden.

Afgelopen weekend stond er een uitstap naar de plaatselijke beau monde en nouveau riche van Reykjavik op het verlanglijstje.
En decadentie hebben we gezien!

Zaterdag een rustige rit door het IJslandse maanlandschap om dan plots met de neus op de feiten en een hoop op elkaar gestapeld beton gedrukt te worden.
Ook hier kent men de grijze misbaksels, afschuwelijke lelijke arty-farty zogenaamde moderne kunst waarvoor Jan Hoet tonnen geld zou geven.
Eerste indruk: niet bijster goed!

Gelukkig werd dat gevoel van onbehagen al snel gecounterd door de hoopvolle verwachting op een close encounter met een vrolijke Free Willy en zijn vriendjes.
3000 kronur (jawel, afdingen op de prijs helpt wel degelijk. De knipoog van schrijver dezes deed de rest.), de boot op en huppekee: mijn eerste Whalesafari stak van wal.
Resultaat: stijfbevroren, 2 miniwalvissen gezien en iets dat trok op iets groter. Ik heb blijkbaar last van een ingebouwde reflex om net als er iets interessants te bespeuren valt, weg te kijken naar bijvoorbeeld de lucht, het water aan de andere kant of het troepje meeuwen dat de boot achtervolgt en volgens mij een aanslag aan het voorbereiden is om mijn zwarte jas op natuurlijke wijze te witten.
Gelukkig zijn er mensen die wel hun aandacht kunnen richten op een fenomeen dat niet zuiver om henzelf draait en dus wel foto's hebben genomen. Hooraaay for that!

Do you speak whale?

Van de boot naar Big Pappa's Pizza's Place, waar ik samen met Sverrir, een vrij volwassen uit de kluiten gewassen jongeling die we hebben leren kennen (en een van de Oostenrijkse meisjes wat naderbij, wat resulteert in een gratis tour guide), geacht werd een 18 inch pizza te delen. Ja halloooo!
Ik moet nog groeien hoor, dus dat ging lekker mijn buikje in. Mijn eerste fast-foodervaring in het IJslands. Ekki laukar! Extra Osturinn!*

Eenmaal buitengerold mocht ik, Karmeister zijnde, mijn stuurmanskunsten nog es tonen doorheen het Reykjavikaanse autoverkeer. Een makkie voor een ex-Coke-delivery-guy in het Brusselse!Minder makkelijk voor de Duitse bestuurder van de Erasmuskaravaan. Na een tiental toeren rond een van de honderden roundabouts, vonden we hem eindelijk terug, bezweet en rood. Hij prevelde iets in de aard van: "Vat veur zej sinking. Zis is not Poland..."
Veilig aangekomen in de plaatselijke jeugdherberg (compleet met jengelende Spanjaarden op een gitaar, maar zonder kampvuur en rolkraagtruien) werd besloten een duikje te nemen in het IJslandse nachtleven.

DECADENT!
Ik stond even buiten op zoek naar een frisse neus, toen er plots een stretch-limo naast me stopte en een IJslandse dame (behoorlijk in de wind) me uitnodigde mee een tripje doorheen de stad te maken. Jammer genoeg moest ik dit aanbod afslaan, wegens de verantwoordelijkheid voor de andere studentjes. Men is Karmeister, of men is het niet...
IJslanders vinden het blijkbaar ook erg leuk om uren aan een stuk buiten staan aan te schuiven om binnen te mogen, elkaar omver te lopen zonder ook maar eens om te kijken en dit alles te combineren met hopen en hopen hotdogs. Sja, wat moet een mens daarvan denken?

Na mijn horde kinderen weer veilig naar hun bedjes geleid te hebben en zelf ook een tukje te hebben gedaan, stond in de ochtend een bezoekje aan de plaatselijke vlooienmarkt op het menu.
Veel vlooien, weinig markt.
Wel een cameraploeg van het Britse Channel Four (neeeeje, niet Channel "efefefefefe boutros boutros ghali" Neun) die me vriendelijk verzocht even een aantal portretjes te bespreken. Blijkbaar heb ik de host van de show een plastieken sjirurg genoemd, met heel wat werk aan eigen winkel, een huis op Aruba en twee katten.
Er waren twee takes nodig! De cameraman had blijkbaar last van Albertitis. Binnenkort een Joeri op de Britse TV? Waarom niet!
Daarnaast wacht ik nog steeds op een seintje van de Man Bijt Hond mevrouw die op zoek was naar internationale correspondenten. Indien er iets gebeurt in IJsland (een nieuwe trend in het schapenscheren, vis blijkt vlees te zijn, de rotte eigeur van het warme water blijkt niet veroorzaakt door een natuurfenomeen, maar door een illegaal geïmporteerde kloon van Louis Michel), wordt er van me verwacht dat ik me ter plaatse begeef en wat film enzo. Lollig.

Aangezien de vlooienmarkt niet bijster interessant bleek te zijn (alhoewel, toch een aantal leuke boekjes en andere prullaria gezien) werd er besloten naar The Blue Lagoon te gaan. Dit is een volledig natuurlijk kuuroord, compleet met modderbaden, stoombaden, sauna's, kortom, the works.
Best gezellig en mijn huid is nog steeds zo zacht als de billetjes van een verse baby.

Another whale (with Tweety)

Nadien eventjes gaan bowlen, waar meteen duidelijk werd dat ik een natuurtalent ben als het aankomt op zeer wisselvallig kegelgooien. Een strike werd afgewisseld met een gutter en vice versa. In topsportjargon zou het onschreven worden als "de angst om te winnen".

Naar bed en dan huppekee, weer richting Bifröst. Onderweg werd nog even halt gehouden voor een bezoekje aan het jaarlijkse binnenhalen van de schapen.
Zelf vond ik het niet zo ongelooflijk speciaal. Schapen blijven schapen en zeggen blijkbaar overal mèèèh.
Interessanter was het ontwijken van de schare achtergelaten schapendropjes. Sorry moederlief, mijn schoenen zijn niet bepaald wit meer te noemen.

Heb ik misschien iets van u aan?

Verder heb ik ook mijn eerste punten mogen ontvangen. Mijn presentatie over iets in verband met internationale handel werd goed onthaald en blijkbaar geldt hier wel degelijk de regel dat als de docent positief reageert, dit wèl weerspiegeld wordt in de grades. Een 9 was mijn beloning (op 10 welteverstaan).

Deze week zal vooral gevuld worden door het bijwerken van vakken (ze smijten hier echt met de werkjes dat het geen naam meer heeft: ik noem het dan maar een milde vorm van ECHOitis), het schrijven van een paper over de National Marketing van IJsland en het belang daarin van het geloof in elfjes, trollen en andere supernatural thingies.

Maar,ik heb al iets leuks om naar uit te kijken:twee dappere strakzakken hebben het aangedurfd een ticket te boeken richting IJsland en zullen zodoende warm onthaald worden door een naar Vlaams snakkende Joeri.
Komende zaterdag zal ik klaarstaan om hen met ver opengesperde armen te ontvangen. Ik ben alvast klaar er een lappeke op te geven.
Joris, Ilja, mijn boodschappenlijstje volgt!

Als afsluiter heb ik deze week een onrechtstreekse link met IJsland in petto. Aangezien de bruine bieren hier onbetaalbaar zijn en ik spontaan begin te kwijlen bij de gedachte aan stoofvlees (zie een post eerder) ben ik aan het zoeken naar alternatieven.
Ladies and gents: I present you, cookin' with Coke!

Sjaumst!

* Geen ui! Extra Kaas!


ps: meer fotos volgen later

Update:
foto's 1
foto's 2

Borussia Strakkook: Part II

De onheilsberichten over een buikjeskwekende Peter bereiken me van verschillende fronten.
Een Peter met buik is als een Peter met pint: grappig tot het via de neus weer naar buiten komt.
Tijd om af te kicken van Bicky-burgers, mezzomix en kebabmenu's dus!

Vandaag staat Stoofvlees op Joeriaanse wijze op het menu.

Moeilijkheidsgraad:
3 sterren (gevaar voor aankoekende potten en pannen)

Bereidingstijd:
20 minuten werk
2 tot 4 uur prutteltijd

Ingrediënten (voor 5 strakke zakken):

• 800 tot 1000 gram rundsstoofvlees
• 1 grote ui
• enkele laurierblaadjes
• 6 flesjes bruin bier
• bakboter
• zout en peper
• suiker
• 1 witte boterham
• Dijon-mosterd

Bereiding:

• Zet een grote pan op het vuur.
• Kruid het stoofvlees met wat zout en peper.
• Snij, terwijl de pan warm wordt, de ui grof.
• Smijt de stukjes vlees in de pan en zorg dat elk stukje de bodem raakt.
• Bak desnoods in twee shiften.
• Het is belangrijk dat het vlees dichtschroeit om de smaak en sappen te behouden.
• Pak een grote pot.
• Gooi het vlees, dat aan alle zijden mooi dichtgebakken is, in de pot.
• Zet het vuur onder de pan lager en gooi er de grofgesneden ui in.
• Strooi er een beetje suiker over, om de ui te karameliseren.
• Als de ui glazig is, bij het vlees voegen.
• Giet wat van het bier in de pan en week het aanbaksel los.
• Giet de inhoud van de pan bij in de kookpot.
• Zet de kookpot op een vuurtje net tussen laag en midden.
• Giet de rest van het flesje bier in de kookpot.
• Voeg de laurierblaadjes toe.
• Laat de alcohol rustig verdampen.
• Als de alcohol verdwenen is (even boven de pot hangen en als je niet meteen omhoog schiet van de geur, is het in orde), deksel op de pot.
• Zet op een erg laag vuurtje.
• Laat een uurtje pruttelen.
• Af en toe eens roeren, om aankoeken tegen te gaan.
• Snijd de korstjes van de boterham.
• Besmeer de boterham met mosterd, veel is lekkerder!
• Leg de boterham in de kookpot met de mosterd naar boven.
• Deksel op de pot.
• Laten pruttelen voor een uurtje tot een uur en anderhalf.
• Af en toe eens checken op aankoeksels.
• Als de inhoud wat droog lijkt te zijn mag wat water toegevoegd worden.
• Als de boterham weggeprutteld is en in brokjes verspreid lijkt, roeren.
• Laat even doorkoken, om de saus te laten binden (hiervoor zorgen boterham en mosterd)
• NU proeven.
• Indien nodig bijkruiden, niet eerder!

Serveren met frietjes (echte, niet van de Come Again, want die zijn yuk en plat), een flinke kwak mayonaise, wat groensels en het bruine biertje.

Eventuele restjes laten staan. Tegen de ochtend zullen deze op mysterieuze doch ingenieuze wijze verdwenen zijn...

Smakelijk!
Honger!

And for a minute there, I lost myself

Skiptinemi Tours

Verloren gelopen op weg naar een waterval?
Weg kwijt naar de nabij gelegen gletsjer?
De GPS stuurt je met een omweg naar een geiser?

Geen probleem: Skiptinemi* Icelandtours will guide you to the nearest sightseeing point!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: in IJsland glij je van de ene gletsjer naar een andere waterval om dan van daar door te stomen naar een geiser. Behoorlijk indrukwekkend, zeker voor een simpele boerenjongen, die gewend is aan de ene fruitplantage na de andere met aan de zijkanten ervan het zoveelste rijtjeshuis met een pittoreske tuinkabouter.
Niets van dit alles hier.
Schapen: aanwezig!
Paardenponymix: present!
Bergen doorkruist met drinkbaar gletsjerwater: jawel!
Mensen: soms!

Tripjes naar het Westen van IJsland en een gigantische everlasting frisco (mwijn twong bweef wel dwegelijk pwakken!) en een eerste ervaring met gedroogde vishapjes (gelukkig bleef de tong niet plakken!), een tripje naar het Noorden van IJsland (Akureyri: 2e grootste stad van IJsland, 15000 mensen, mensen!), een aanvaring met een zwart schaap, een half opgegeten walvis (Fwee willy! Ook hier bleef de tong plakken), even op schoot bij de Kerstman hemzelve (de tong bleef binnen) en het doorklieven van een of andere bergpas met een Daewoo (jawel, een Koreaan is off-roadbestendig!) zorgden de afgelopen dagen voor de toeristische snuif in de spreekwoordelijke neus.

Natuurlijk wordt er hier ook gewerkt, en al zeg ik het zelf, hard zelfs. De eerste presentatie is al achter de rug (I liked those with the Belgian tomatoes best!), de volgende komt er alweer vrolijk aangehuppeld en mijn IJslandse lessen beginnen op snelheid te komen. Tot nu toe heb ik dus een flinke indruk in de lessen gemaakt (Yes, the one with the black hair and the funny shirt, ask your question) en braafjes gedaan wat er van me verwacht wordt: zo zie je maar teerbeminde teachers, zelfs van een Joeri kan je veel gedaan krijgen. Lief en beleefd vragen volstaat!

Om even een mooie mix te brengen tussen les en leisure: er lopen hier een aantal flotte pia en flottur gæi** rond!Zo trek ik meestal op met de Nederlandse Erasmusser Rene (verstaanbaar Nederlands), Tomasz, Jirzi en Katarina, de 3 Tsjechische Erasmussianen (verstaanbaar Engels) en de twee Oostenrijkse Heidi's, Vici en Bernie (onverstaanbaar Nederlands wat gecounterd wordt door een eveneens onverstaanbaar Joeri-Duits waarna toch wordt overgeschakeld op Engels).
Gevolg: mijn Engels en Duits gaan er op vooruit en mijn Nederlands laat het bij tijd en wijle (dank u Jos!) afweten, wat de Skypers alvast wel gemerkt hebben.
Jaja, jaren van onderdrukking door Spanjaarden en ander gespuis zorgen voor een vlotte aanpassing. Geen faciliteiten alhier.

Af en toe duikt het verlangen naar een goeie sappige steak (*homerdrool*) wel eens op, of een soortement van yearning naar wat good old fashioned dialect. Maar, dan duik ik even de dichtsbijzijnde hottub in met wat gezelschap en dan denk ik bij mezelf: Joeri jongen, niks van die troebelen, meer broebbelen!

Om het netwerk niet teveel te overbelasten (downloadlimiet, wadisda?) en omdat ik nog steeds geen wonderen kan verrichten met een qwerty-keryboard (waar in GODSNAAM staat die onnozele e met een accentje naar rechts, alle, ge weet wel welke ik bedoel, het accent dat er nodig is om te zorgen dat je alle niet als alle leest, soit...) niet al te veel fotogestuur met mails en messenger allerhande. Ik heb de lading tot nu toe even op een website gezwierd waarvan u de linkjes onderaan deze pagina kan vinden. Ik ben me er eentje he.

Hou die contactlenzen maar bij of leg ze niet te ver, want dit weekend wordt Reykjavik verkend. Een stad van, kijk es aan, 150000 inwoners. Dat wordt over de koppen lopen.
Om het geheel een typische IJslandse toets te geven gaan we alvast met een aantal Erasmusjes naar het plaatselijke kuuroord, The blue Lagoon, om daar lekker in de modder te rollen en in naar rotte eieren ruikend water te broebelen. Het is eens iets anders...

Dames, heren, of toch alvast al wie er eens van gedroomd heeft om pure paardenpower te voelen trillen onder het pedalleke waar de gas te vinden is: eind oktober gaan we echt off-roaden (it's gripped! it's solid!) en wel met dit monster. We hebben hem alvast Madeliefje gedoopt.

Madeliefje

Voor zij die na al deze gruwelverhalen nog steeds de moed niet hebben verloren om een bezoekje te brengen aan het gletsjerland en home van de elfen (jawel jongste gebroederte: ik heb ze gelokaliseerd!): ik heb ontdekt dat er onder mijn bureau een klein mans- of vrouwpersoon kan snurken. Waaaw, er kunnen dus wel degelijk vier mensen in een kattenbak!

Als dessertje heb ik een mini-les IJslands voor de liefhebbers.

Eg er bànsi!
Uitgesproken als: Jeig er bounsi!
Betekenis: Ik ben een teddybeer!

Linkjes:
http://www.pixagogo.com/7833754194
http://www.pixagogo.com/7832754601
http://www.pixagogo.com/9837754661
http://www.pixagogo.com/9835754782
http://www.pixagogo.com/6839754200
http://www.pixagogo.com/9833754167
http://www.pixagogo.com/9839754211

*uitwisselingsstudenten
**toffe griet - coole kerel

Borussia Strakkook: Part I

Om zeker te zijn dat, wanneer ik weer intrek in de Strakzakmansion, niet geconfronteerd wordt met Amerikaanse super-size me taferelen dankzij onze vriendelijke buur, Pizzahut, wat culinaire tips vanuit Bifröst.

Vandaag schaft de pot Spaghetti Carbonara à la manière de Joeri.

Moeilijkheidsgraad:
2 sterren (stukje keek)

Bereidingstijd:
25-35 minuten

Ingrediënten (voor ongeveer 3-4 strakzakkers):

• 800 gram spaghetti
• 500 gram champignons (het is dan ook comme chez Dzjoer)
• 200-300 gram spekjes
• 4-6 dl room (een deel mag melk zijn)
• versgemalen zwarte peper

Bereiding:

• Verhit een grote pan.
• Breng een grote pot water aan de kook voor de pasta.
• Gooi de spekjes in de hete pan, zonder boter of olie!
• Snij ondertussen de champignons in vrij dikke plakjes. Hoe groter, hoe lekkerder.
• Zorg dat de spekjes halfkrokant gebakken zijn.
• Gooi de spekjes in een recipiënt en dep droog met keukenpapier.
• Bak de champignons in dezelfde pan als de spekjes, als je het vocht van de spekjes gebruikt is boter of olie niet nodig.
• Wanneer de champi's klaar zijn er de spekjes weer bijvoegen.
• Smijt de pasta ondertussen in het hopelijk al kokende water.
• Open de brikjes room en giet ze bij de champi-spekmix.
• Zet op een zacht vuur en laat wat inkoken.
• Af en toe roeren.
• Kruid met veel, veel, veel, veel, veeeeel zwarte peper.
• Als de pasta klaar is, en het water is afgegoten, de pasta bij de saus voegen.
• Pan van vuur halen.
• Voorzichtig mengen.

Serveren in een diep bord, met een stukje brood erbij en een drankje naar keuze (geen fristi).

Laat Peter de afwas doen onder toezicht van Ilja. Verbind Joris zijn duim. dUC zorgt voor de sfeerbrengende gezangen.
Zet de restjes in de koelkast. Verwijder 6 dagen later. If not green yet, wacht twee dagen langer.

Smakelijk!Vullend Voedsel

Suggesties? Vragen? Drop ze in de comments!

Broebeling @ Bifröst

Islandicus Buschauffeurus

En zo zit ik hier dan.
Vlotte vlucht doorspekt met onverstaanbaar Engels, Duits gebrabbel en IJslands noorderlicht. De vrolijk lachende jongeman op de foto had de opdracht gekregen "not to forget any Eramusstudents, would not be funny". Makkie zou een mens denken, maar het feit dat een trio laattijdige Tsjechen achter de popemobiel moest crossen, deed de bollige buschauffeur en zijn co-driver (Colin Mcrae kan wat leren van de plaatselijke rallypiloten, maar daarover verder meer) toch even een flukse U-turn maken. Ff tsjechen dus.
Bollie:"Is everyone here?"
Joeri: "YES!"
...
VROAAR!
Sorry eerste Ethiopische uitwisselingsstudent ooit, ik had honger.

Bij aankomst bleek Ian, de dolenthousiaste tweelingbroer van de priester uit Deadwood (Die-hard strakzakkers know best) me een kamer bezorgd te hebben, net groter dan een modale kattenbak.
Nice.*

Zoals verwacht werden de twee eerste dagen gevuld met uitleg over Bifröst, IJsland en computers.
Een bezoekje aan de plaatselijke waterval (nat) in combo met een hikingtrip to the active volcano (laatst uitgebarsten in 1000 voor Jezus, Maria en Jozef) én een uitstapje naar de local shop (vis:goedkoop! choco:onbekend! vlees:duur! flessenwater:onbestaand!) zorgde voor wat Erasmusbonding.

Verder zijn we heel toevallig ook nog wat in de sauna gaan zitten, een beetje gaan broebbelbaden en hottubben. O ja, fitnessen met een personal coach was er ook bij. Mijn triceps hebben nog nooit zo strak gestaan (beware Fitnessking™).

Ik zit hier in deze frigo (temperatuur is te doen, 12 graden, maar de wind snijdt als een mes door merg, been en boter ) trouwens samen met 2 Oostenrijkse dames, twee Finse, euhm, dames, 3 Tsjechen, 2 Hongaren, een Duitser (GUIDO!!!) en een Nederlander (leve Engels!).

Zoals ik altijd al geweten heb, blijk ik door mijn vaderlijke en volwassen uitstraling de ideale Karmeister te zijn: ik heb een stationwagen onder mijn kont geschoven gekregen (voor de verontruste vader: hij is verzekerd) wat er voor zorgt dat ik the one to rule them all ben. Als een van mijn mede-Erasmussianen (is that a word? It is now) een tripje wil maken, moet hij of zij bedelen bij mij om de sleutel.
Victory is mine! *hissing sound* (© Stewie Griffin)

Als extraatje krijgen jullie van mij de geweldige "How to drive in Iceland" video. Een pareltje in de wereld van de educatieve video's, een sector die overigens serieus ondergewaardeerd wordt.

*Mamalief, geen kattenbakvulling opsturen. Ik ben proper op mijn eigen.